Το τελευταίο διάστημα πολύ συζήτηση γίνεται σχετικά με την επάνοδο στην πολιτική δραστηριότητα, του πρώην Προέδρου και πρωθυπουργού του ΣΥΡΙΖΑ, διάφορα σενάρια με ποιο τρόπο  και για ποιο λόγο θα γίνει. Μα αν δεν λαθεύω είναι βουλευτής  και με τα προνόμια του πρώην πρωθυπουργού. Ωστόσο από την εκλογή του μέχρι σήμερα δεν έχει καμμιά παρέμβαση.Παρατηρεί από το απόμερο Σούνιο τις πολιτικές εξελίξεις και ενίοτε κουνά την φτέρη, θέλοντας να μας πει ότι εδώ είμαι ή δια στόματος Καρτερού δηλώνει παρόν 

Ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί πιθανά την  δική του επάνοδο (rebranding αγγλιστί). Εκδηλώσεις πολυδιαφημισμένες  και αμέτρητα δημοσιεύματα και διάσπαρτοι ψίθυροι οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η επιστροφή του είναι αποφασισμένη. Η αυτοεξορία του του Σουνίου τέλος. Θα πάρει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για να τελειώσουμε µε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μα πως επιστρέφει ο Τσίπρας αφού ποτέ δεν έφυγε. Άφησε την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ το 2023, έπαιξε ρόλο στην αρχική επιλογή της Έφης Αχτσιόγλου για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ και όταν εκείνη έθεσε τους δικούς της όρους, επέλεξε τον Στέφανο Κασσελάκη για την ηγεσία του κόμματος. Δεν έχει διαψευστεί μέχρι στιγμής αυτό που αποκάλυψε ο Κασσελάκης ότι του ζητούσε να είναι ο CEO του κόμματος γιατί πρόεδρος πραγματικός παρέμενε ο ίδιος. Στη συνέχεια, µε μια κίνηση δήλωσης ανοιχτής παρέμβασης ο Τσίπρας επιχείρησε να εξοστρακίσει τον Κασσελάκη, στη συνέχεια δρομολόγησε πρακτικά μια διαδικασία ανωμαλίας και μιας ακόμη διάσπασης, επέλεξε ανταυτού το Φάμελο.

Ο Τσίπρας παρέμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ και αφού βούτηξε στη στοχαστική σιωπή  πήρε φόρα και σκοπεύει να εμφανιστεί ως εναλλακτική λύση. Το ερώτημα είναι γιατί θα επιστρέψει; Ο Τσίπρας είναι αναμφίβολα ένας ικανός πολιτικός, ο οποίος παρότι δεν γεννήθηκε σε χρυσή κούνια κάποιας πολιτικής ή επιχειρηματικής φαμίλιας κυβέρνησε τη χώρα µε όρους εντιμότητας. Έγραψε ιστορία και είναι θεμιτό να θέλει να ξαναγράψει. Το θέμα όμως δεν είναι αν είναι ικανός ο Αλέξης, αλλά για τι είναι ικανός. Τι είναι ακριβώς αυτό που θέλει να κάνει; Δημοκρατικό καπιταλισμό, νέο πατριωτισμό; Η απλώς να κυβερνήσει χωρίς σύγκρουση με τους «νταβαντζήδες» και να βαφτίσει αυτήν του τη φιλοδοξία ως απελευθέρωση από τον Μητσοτάκη;

Ο πρώην πρωθυπουργός δεν κυβέρνησε όπως είχε εξουσιοδοτηθεί από το λαό και την κοινωνία, έγραψε ιστορία µε τις αποφάσεις του, αλλά και µε τις αντιφάσεις και τις προφάσεις που επικαλέστηκε για να µην τα εφαρμόσει όπως είχε εξουσιοδοτηθεί από την κοινωνία. Η μοναδική πετυχημένη πολιτική επάνοδος στη σύγχρονη ελληνική ιστορία ήταν αυτή του Κωνσταντίνου Καραµανλή βοηθούμενος από την συγκυρία. Προσπάθειες αναδιαμόρφωσης πολιτικού προφίλ έκαναν και άλλοι  πολιτικοί κατέληξαν σε καταστάσεις γραφικές τύπου Γιάννη Ζίγδη, ΚΟΔΗΣΟ Γιάγκος Πεσμαζόγλου και ΚΙΔΗΣΟ Γιώργος Α. Παπανδρέου. Σε αυτές τις περιπτώσεις η επάνοδος δεν ήταν τίποτε άλλο από ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών και αναπόληση κάποιου παλιού μεγαλείου. Προσπαθεί άραγε να αντιγράψει τον Κωνσταντίνο Καραµανλή; Προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από την παλιά κακή πολιτική εικόνα εμφανίζοντας μια καινούργια. Χτίζει όμως μια νέα προσωπική αντίφαση, την οποία μοιραία μετατρέπει και σε πολιτική αντίφαση. Μήπως σκάβει έτσι το λάκκο του; Ποιο είναι το κακό από το οποίο θέλει να απομακρυνθεί;  Τι δεν έκανε καλά και τώρα θα το κάνει; Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πράγματι μπορεί να μην άφησε αριστερό δημοκρατικό αποτύπωμα και σε πολλές περιπτώσεις με κακά αποτελέσματα. Τώρα άραγε ωρίμασε  καθώς εκπαιδεύεται στη μετριοπάθεια θέσεων που αρέσουν και θα χωράνε όλοι, θα πετύχει; Όταν ξένοι ηγέτες, ανάμεσά τους και η Μέρκελ, αλλά και τα ίδια τα στατιστικά στοιχεία πλέον αποδέχονται ότι η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν καλύτερη από το καθεστώς Μητσοτάκη; Θα πετάξει άραγε  το παιδί του και στη συνέχεια θα ισχυριστεί ότι είναι καλός πατέρας;

Είναι ο στόχος του Τσίπρα να εμφανιστεί σαν πολιτικό προϊόν σε νέα συσκευασία; Εάν το απαιτούμενο των πολιτών είναι η πολιτική και μάλιστα αυτή που είναι σε αντιπαράθεση της πολιτικής του Μητσοτάκη, τότε πρέπει να υπερασπιστεί όσα έχει κάνει ως πολιτικός και να µην υποκύπτει στον ρόλο του πλασιέ ενός προϊόντος που τα έχει όλα και συμφέρει. Πρέπει να προβάλλει και να υπερασπιστεί θέσεις, όπως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και όχι σενάρια εξουσίας. Να επιδιώξει, όχι προσωπική δικαίωση, αλλά δικαίωση της πολιτικής και η ρεβάνς που θα πάρει από τον Μητσοτάκη είναι σίγουρο ότι  θα ικανοποιήσει πολλούς.

Όταν προσπαθείς να φανείς καλός επειδή ακριβώς είσαι μετανιωμένος όταν προσπαθεί να απευθυνθείς σε ένα γενικότερο κοινό στο οποίο, επειδή δεν έχει σχέση μαζί σου ή συμμετείχε στο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, προτάσσεις μια συμπαθητική μετριοπάθεια για να το πείσεις, και ταυτόχρονα την ίδια ώρα ελπίζεις και στο ακριβώς αντίθετο κοινό που πιστεύει ότι εσύ είσαι ο εκφραστής της πολιτικής των συγκρούσεων για τη δημοκρατία και την πρόοδο δημιουργείται έτσι μια καινούργια  αντίφαση. Η πολιτική όμως δεν είναι ούτε ευγενική καλοσύνη ούτε μεταφυσική, αλλά μάχη για το πραγματικό, για το αναγκαίο. Επομένως δεν μπορεί να  θεωρεί ότι έχει την απεριόριστη, σχεδόν θαυματουργή ικανότητα να σταθεί στρέφοντας τα πράγματα προς όφελός του. Από την μια να εμφανίζεσαι θεωρητικά ως αυτός που θα μπορέσει να αποκαθηλώσεις τον Μητσοτάκη, ενώ παράλληλα δεν έχεις στρέφει εναντίον του τέσσερα χρόνια τώρα, αλλά επιχειρείς να πείσεις ως φορέας μεταφυσικής πολιτικής καλοσύνης.

Ο Τσίπρας θυμήθηκε τον παλιό του εαυτό και τον Μητσοτάκη ως εκφραστή μιας άθλιας πολιτικής όταν αποφάσισε, τη βδομάδα που πέρασε, να του απαντήσει σκληρά για όσα υποτιμητικά είπε ο νυν πρωθυπουργός στη Βουλή σε σχέση µε το αίτημα Τσίπρα να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών το 2015. Ο Μητσοτάκης, επιλέγει να στοχοποιήσει τον Τσίπρα σε αυτή την αντιπαράθεση, δείχνει ότι τον προτιμάει, επιθυμεί ως αντίπαλο και γι’ αυτό τον αναδεικνύει. Γιατί  απευθύνεται στο δικό του κοινό στο οποίο είναι ενοχοποιημένος εδώ και χρόνια, έχοντας ανάγκη την αποκατάσταση της συσπείρωσης της ΝΔ, που είναι στο ναδίρ. Αν  ο Τσίπρας θα συνεχίζει να εμφανίζεται µε ακαδημαϊκή πρακτική ως αντίπαλος του Μητσοτάκη, αποφεύγοντας τις συγκεκριμένες αναφορές που αφορούν τα προβλήματα, τόσο ο Μητσοτάκης θα τον προσδιορίζει πολύ συγκεκριμένα ως εφιάλτη από το παρελθόν, το οποίο ο ίδιος άλλωστε αποποιείται.

Δυο στοιχεία  θα αποτελούσαν κατά την γνώμη μου εγγύηση για την ηγετική και ευεργετική επιστροφή Τσίπρα τα μόνα που διαθέτει αυτήν τη στιγμή είναι η θέληση και η ικανότητα. Το ερώτημα που θέτουν πολλοί πολίτες, είναι ικανός, αλλά για τι; Άμα συνεχίσει να δίνει την εντύπωση ότι περιμένει από κάπου την άδεια να ξεκινήσει ή ένα σόου ενθρόνισης, διαπράττει το λάθος του 2023, όταν περίμενε τον Μητσοτάκη να πέσει σαν ώριμο φρούτο και θεωρούσε ως νέο κάλεσμα της Ιστορίας την ηχώ στο δωμάτιο από την ανάγνωση της καλογραμμένης ομιλίας του. Καθώς διάφοροι έμπιστοι του περιβάλλοντος του που δεν μίλαγαν με τους πολίτες αλλά με τον  καθρέφτη τους  και συμφωνούσαν µε τον εαυτό τους.