Με το βλέμμα στην επόμενη ημέρα ο τελευταίος ανασχηματισμός θα ήταν παντελώς αδιάφορος, αν δεν επιβεβαίωνε το σενάριο πάνω στο οποίο εργάζεται ο πρωθυπουργός. Εκλογές σε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, με τη Νέα Δημοκρατία να παραμένει πρώτο κόμμα και το ΠΑΣΟΚ να αποτελεί την προτιμητέα επιλογή κυβερνητικού εταίρου.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει καλά ότι αν χρειαστεί δεν θα διστάσει να θυσιάσει την Πρωθυπουργία προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση - καθώς αυτός λογικά θα είναι ο βασικός όρος που θα θέσει ο Νίκος Ανδρουλάκης - και επιλέγει να δώσει το δαχτυλίδι της διαδοχής στον Κωστή Χατζηδάκη που εγγυάται πλήρως τη διατήρηση του ισχύοντος status quo. Ένας άνθρωπος απολύτως ευάλωτος μετά την παρακολούθηση του από το σύστημα Predator.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί να σχεδιάσει στρατηγικά, στην περίπτωση ήττας, προκειμένου να επιβιώσει το βαθύ σύστημα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, έχει να χάσει πολλά περισσότερα από την πρωθυπουργία.

Το γήπεδο, να παίξει ελεύθερα του το δίνει η αντιπολίτευση, με τη φράση να ακούγεται όλο και πιο συχνά από τους πολίτες  «άντε και έπεσε ο Μητσοτάκης, ποιος θα είναι ο επόμενος;».

Η εικόνα σήμερα της αντιπολίτευσης είναι πως αν εμφανιζόταν ένας μάγος με το ραβδί του μπροστά στα έδρανά της και έδινε την υπόσχεση πως για μια 20ετία θα παραμείνουν όλα ως έχουν, τότε η πλειονότητα εξ αυτών θα το δέχονταν, ακόμα και εάν αυτό σήμαινε πως ο Μητσοτάκης και η ΝΔ θα παρέμεναν στην εξουσία.

Για πρώτη φορά από το 1974 παρατηρείται μια κρίση πολιτικού προσωπικού τόσο μεγάλης έκτασης στον προοδευτικό χώρο, σιγά σιγά τείνει να εξελιχθεί σε κρίση των κομματικών σχηματισμών. Τα σημάδια βέβαια υπήρχαν εδώ και αρκετά χρονιά.

Το 2022 η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε στα χέρια της μια έρευνα κοινής γνώμης που μεταξύ άλλων μετρούσε και εκτίμηση δημοφιλίας προσώπων. Εκεί αποτυπώνονταν πλήρως η φθορά του στελεχιακού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ -με εξαίρεση τα νεότερα στελέχη ενώ η σύγκριση ακόμη και με τους πλέον αντιδημοφιλείς υπουργούς της Νέας Δημοκρατίας ήταν κόλαφος για την τότε αξιωματική αντιπολίτευση.

Στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ ξαφνικά ο Στέφανος Κασσελάκης επιβεβαιώνει την αντίληψη για μια βαθιά κρίση του στελεχιακού του δυναμικού, ενώ η επανεκλογή στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη ήρθε να επικυρώσει ότι το ζήτημα πλέον αφορά το σύνολο του προοδευτικού χώρου. Πλέον στεκόμαστε μπροστά σε κάτι  πρωτόγνωρο, όπου στις δημοσκοπήσεις συγκεντρώνει υψηλά ποσοστά η ιδέα μιας προοδευτικής διακυβέρνησης, χωρίς όμως να μπορεί να φανταστεί η κοινή γνώμη ποιοι και ποιοι  είναι αυτοί και αυτές που δυνητικά θα μπορούσαν να κυβερνήσουν.

Όλες οι κυβερνήσεις κάποια στιγμή περνούν ένα σημείο καμπής που τα περιθώρια ανάταξης του κύρους τους και των ποσοστών τους στενεύουν επικίνδυνα. Συνήθως είναι αυτή η στιγμή που ξεπροβάλλει η επόμενη κατάσταση, εμφανίζεται ο επόμενος «πρωθυπουργίσιμος» ηγέτης και οι εκλογές έρχονται ως αίτημα για αλλαγή εξουσίας.

Άλλο ένα παράδοξο  που συμβαίνει τώρα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται πως έχει εξαντλήσει τα περιθώρια ανάταξης, αλλά να μην υπάρχει επόμενος να θέσει το αίτημα της αλλαγής το παράδοξο αυτό εκτυλίσσεται αυτή τη χρονική στιγμή. Ο κόσμος που βγήκε στους δρόμους για την υπόθεση των Τεμπών δημιούργησε προϋποθέσεις  επίσπευσης των πολιτικών εξελίξεων. 

Στα κομματικά γραφεία της αντιπολίτευσης τρέμουν τα φυλλοκάρδια τους και εκλιπαρούν γονατιστοί τα θεία να …μην πάει ο πρωθυπουργός σε πρόωρες εκλογές.

Επίσης  παράδοξο δεν είναι; 

Όσο αναπτύσσεται ο αντι-Μητσοτακισμός στην κοινωνία, τόσο τα κόμματα της Αντιπολίτευσης, αντί να δώσουν πολιτικό περιεχόμενο σε αυτήν την αντίδραση, γέρνουν στον "Αβραμοπουλισμό". 

Επιφάνεια, στρογγυλοποίηση και θεωρητικολεκτική κομψότητα! Κοινώς, μην στάξει η ουρά του γαϊδάρου. 

Αυτή η κατάσταση δεν είναι αποτέλεσμα λάθους εκτιμήσεων. 

Είναι προσήλωση στην ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ατζέντα, ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ του καθενός, την οποία εμφανίζουν ως πολιτική ανάγκη. 

«Αν είναι οι εξελίξεις πετάξουν εμάς στα βράχια, τότε ας υπάρχει ο Μητσοτάκης!!» έχει πλέον γίνει δόγμα

Παναγιώτης Κουμουνδούρος