Να μην ναυαγήσει η ανθρωπιά, το όνειρο και η ελπίδα.!

Παρακολούθησα από το διαδίκτυο μεγάλα κομμάτια από το 5ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

Είδα και τον Αλέξη Τσίπρα συνεχίζει να προβάρει το ίδιο κουστούμι που γράφει στην ούγια «εντός εκτός και επί τα αυτά...».

Αυτό το θέατρο του παραλόγου στον ΣΥΡΙΖΑ με θλίβει βαθύτατα.

Λίγο για την ιστορία: κανένας ηγέτης δεν έλαβε τη στήριξη που έλαβε ο Αλέξης Τσίπρας από τον απλό κόσμο.

Τον εξέλεξε, του έδωσε το όπλο (δημοψήφισμα) να διαπραγματευτεί, τον επανεξέλεξε και τον κράτησε στο πορτόφυλλο της εξουσίας με μία μόνο εντολή: «κάνε την αυτοκριτική σου... εκπόνησε ένα προοδευτικό και ριζοσπαστικό μεταμνημονιακό πρόγραμμα με την κοινωνία των πολιτών στη θέση του οδηγού, κάνε το κόμμα λιβάδι κι όχι μονοκαλλιέργεια...»,

Δεν έκανε τίποτε από τα παραπάνω...

Δεν χωρούν ούτε ψευδαισθήσεις ούτε καθωσπρέπει απολογισμοί.

Δεν είναι ώρα για ωραιοποιήσεις, για βαφτισμένα ναυάγια.

Τώρα να ζήσουμε να τον θυμόμαστε τον μακαρίτη.

Για μένα ξαναζεσταμένο φαΐ δεν έχει αξία.

Ακόμη κι αν το ζεστάνει συστημικός σεφ!

Καλύτερα να τον βάλουν στη ΜΕΘ μέχρι νεοτέρας.

Ας πάνε σε κανένα γραφείο ευρέσεως εργασίας μπας και γλιτώσει κι η Αριστερά.

Είναι η ώρα της αλήθειας, πλέον, της οδυνηρής, της γυμνής, της αναγκαίας.

Ας μην καταρρεύσουμε.

Ο λαός που κάποτε πίστεψε, σήμερα τους προσπερνά με απογοήτευση και σιωπή.

Ο λαός τώρα σωπαίνει , όχι από αδιαφορία, αλλά από απογοήτευση και κούραση.

Γιατί;

Γιατί κάποιοι ξέχασαν.

Ξέχασαν πού γεννήθηκαν.

Ξέχασαν πού μεγάλωσαν.

Ξέχασαν ποιοι τους κουβάλησαν.

Από τη φωτιά του δρόμου πέρασαν στα κονιάκ των σαλονιών.

Και εκεί, ανάμεσα σε καναπέδες και διαδρόμους εξουσίας, έχτισαν τον νέο αριστερό καθωσπρεπισμό.

Αυτοί που φόρεσαν τη ρητορική της ανανέωσης για να θάψουν ό,τι τολμηρό, ριζοσπαστικό, ζωντανό.

Αυτούς που επιχείρησαν να ευνουχίσουν κάθε φωνή που δεν χωρούσε στα καλούπια τους.

Αυτούς που αντιλαμβάνονται την πολιτική σαν παιχνίδι διαχείρισης κι όχι σαν μάχη για ζωή και δικαιοσύνη.

Είναι οι ίδιοι που στραβοκοιτούν ό,τι θυμίζει λαϊκότητα, πάθος, καθαρό λόγο.

Οι ίδιοι που λοιδορούν και απαξιώνουν τον αυθόρμητο αγωνιστή, τον απλό άνθρωπο, το μέλος που δεν πήγε σε σχολή πολιτικής καριέρας.

Είναι οι ίδιοι που όταν βλέπουν την Αριστερά να φλέγεται, αντί να τρέξουν, κρατούν αποστάσεις ασφαλείας, μη λερωθούν τα πουκάμισά τους.

Όμως η Αριστερά έχει ανάγκη από φωτιά.

Από ανθρώπους που ιδρώνουν, που ματώνουν, που πονάνε.

Ο κόσμος τους γύρισε την πλάτη γιατί έπαψε να νιώθει ότι είναι κομμάτι τους, είναι ένας από αυτούς.

Αντικαταστήσανε τη φλόγα με τεχνάσματα.

Το πάθος και το όραμα, με γραφεία και μηχανισμούς.

Ξεχάσανε να κοιτάνε τον κόσμο στα μάτια.

Ξεχάσανε να ακούνε.

Ξεχάσανε να πονάνε με τον πόνο του άλλου.

Δαιμονοποιήσανε την ίδια τη ρίζα τους.

Θελήσανε να εξαλείψουνε το πιο τίμιο και αγνό κομμάτι τους, το κομμάτι που εξακολουθεί να πατάει τη λάσπη.

Το κομμάτι που ζει με το άγχος του ενοικίου και όχι του υπουργικού γραφείου των μετακλητών.

Τους είπανε «παρωχημένους», «αντιπαραγωγικούς» και "γραφικούς".

Μα αυτοί είναι που κράτησαν ψηλά την αξιοπρέπειά τους.

Ας μπορέσουνε να μιλήσουνε στον νέο που φεύγει και μεταναστεύει.

Στην εργαζόμενο που λυγίζει.

Στον άνεργο που ντρέπεται.

Αν βγάλουνε τα λουστρίνια και να ξαναπατήσουνε στη λάσπη, εκεί που χτυπά ακόμα η καρδιά της κοινωνίας.

Γιατί η Αριστερά δεν είναι μπλοκ εξουσίας.

Δεν είναι λέσχη ιδεολογικής ανωτερότητας.

Είναι έρωτας με την ουτοπία.

Είναι πίστη ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει, αν δεν τον προδώσουνε και πάλι.

Ας ξαναπιάσουνε το νήμα από τη βάση.

Ας γίνουμε ξανά Αληθινοί, Ειλικρινείς, Μαχητές.

Ας αναγεννηθούνε από τα ερείπια και τις στάχτες τους.

Όχι ως αυτοσκοπός η εξουσία.

Να διαλέξουμε πλευρά:

Με τον άνθρωπο, χωρίς όρους.

Για την ψυχή αυτού του κόσμου που τόλμησε κάποτε να ονειρευτεί.

Και περιμένει, ακόμη, κάποιον να του θυμίσει πώς είναι να ζεις και να ελπίζεις.

Παναγιώτης Κουμουνδούρος