Η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράγμα…

Πιστεύω ότι περί σωτηρίας δεν αφορούν την Δευτέρα Παρουσία ή τη σωτηρία της ψυχής στους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, ούτε έχουν σχέση µε τη μεταφυσική. Το ερώτημα που διατυπώνουν αρκετοί από τους πολίτες «ποιος θα µας σώσει από τον Μητσοτάκη;», πρέπει άμεσα να απαντηθεί φυσικά με συγκεκριμένες πολιτικές που δεν θα προσβλέπουν σε Μεσσία και Σωτήρα.

Αν συμβεί κάτι τέτοιο κερδισμένοι θα είναι οι έμποροι ελπίδας και οι μπαγαπόντηδες.

Αν θέλουμε να απαλλαγούμε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη , και είναι πολλοί πλέον και μέσα στη ΝΔ, πρέπει να αποφασίσουμε από τι θέλουμε να απαλλαγούμε. Από ένα αλαζονικό και προκλητικό πρόσωπο; Από τον πολιτικό που έχει εκφυλίσει τη δημοκρατία και τους θεσμούς; Από το επικοινωνιακό κατασκεύασμα του Γκρινσμπεργκ που αναμασά προκατασκευασμένα κείμενα για «προσωπική ευθύνη του καθενός» και «ελπιδοφόρο μέλλον»; Από τον επιζήμιο και ασύμφορο εξολοθρευτή της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας; Από την οικονομική και μιντιακή ολιγαρχία που τον επέβαλε; Τι ενοχλεί στον Μητσοτάκη τελικά;

Ο Μητσοτάκης ούτε κόβεται κομματάκια ούτε διαιρείται με μεγάλο διαιρέτη. Είναι αδιαίρετη, καταστροφική πολιτική ολότητα που υλοποιεί κάποια πολιτική. Ακόμη και ο Άδωνης Γεωργιάδης µε την καταστροφική του πολιτική στην υγεία υπακούει στις εντολές και την πολιτική Μητσοτάκη. Ο Γιώργος Φλωρίδης, που υπήρξε στο παρελθόν υπολείματα από τα αχαμνά του ΠΑΣΟΚ, θα του είχαν κρεμάσει κουδούνια µε την προκλητική του στάση αν δεν εξέφραζε τον ένα και Θεό του, τον προσωπικό ευεργέτη Μητσοτάκη.

Ψίθυροι λένε ότι έχουν γίνει κρυφές συμφωνίες προκειμένου ο Μητσοτάκης να εξασφαλίσει την ασφαλή του αποχώρηση από την πρωθυπουργία, δεν μπορεί να υπάρξει καμία εγγύηση για τέτοιου είδους «σχεδιασμούς». Όταν ο βράχος αρχίσει να κυλάει από το βουνό, βάρδα να μην βρεθείς μπροστά του, δεν υπάρχει προδιαγεγραμμένη πορεία.

Το κύριο όμως ερώτημα ωστόσο παραμένει τι συμβαίνει µε την αντιπολίτευση. Από ότι φαίνεται αντιλαμβάνεται τις εξελίξεις ως ένα παιχνίδι και ευκαιρία διαδοχής και όχι πολιτικής αντιπαράθεσης. Η αγωνία της να διαμορφώσει τον εναλλακτικό πόλο μοιάζει µε ποντάρισα σε σκισμένη τσόχα. Περιμένει να κάτσει η μπίλια. Αλλά όσο μικρότερη γίνεται η σχέση της µε την κοινωνία τόσο αναπτύσσεται παρασκηνιακά η διασύνδεση µε τα επιχειρηματικά συμφέροντα και το μαντικό σύστημα. Δεν επενδύει πλέον στο πρόβλημα που έχει ο πολίτης µε τον Μητσοτάκη, αλλά σε αυτό που έχει ο δυσαρεστημένος επιχειρηματίας ή καναλάρχης.

Και ξάφνου σε συνέντευξή του σε γαλλική εφημερίδα, ο πρώην πρωθυπουργός και Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι του λείπει η επαφή µε τους ψηφοφόρους και η ενεργός πολιτική δράση. Ακόμη κι αν αφήσουμε στην άκρη ότι η επαφή του πολιτικού γίνεται µε τους πολίτες και όχι µε τους ψηφοφόρους, πάλι μένει αναπάντητο ένα σοβαρό ερώτημα: Τι εμποδίζει τον Αλέξη Τσίπρα να έχει αυτή την επαφή; Αν δεν έχει ουσιαστική πολιτική δράση ένας βουλευτής που είναι και πρώην πρωθυπουργός, τότε ποιος έχει; Με την έλλειψη πολιτικής δράσης ο Αλέξης Τσίπρας εννοεί την ηθελημένη αποστασιοποίησή του από αυτό που θα περιμέναμε ως πολιτική δράση απ’ αυτόν; Τότε η ευθύνη τον βαραίνει. Κι αν πρέπει να εξηγήσει κάτι, τότε είναι το γιατί απέχει από τη Βουλή από το 2023 ενώ η χώρα βρίσκεται στο έλεος του Μητσοτάκη. Θέλει να άραγε να αποβάλλει τον παλιό ενοχλητικό εαυτό του; Για ποιους όμως ενοχλητικό; όχι όμως για τους πολίτες φυσικά.

Με τις διαρροές για νέο κόμμα ο Τσίπρας προδιαγράφει τη νέα διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Θέλει να κάνει νέο κόμμα, αφού έφυγε από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, συνέχισε να παρεμβαίνει στο εσωτερικό του μέχρι την διάσπασης του. Ταυτόχρονα παραμένει βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ δεν τον καλεί για εξηγήσεις, αν και βουλευτής του κόμματος, προχωρά σε διεργασίες για την ακύρωση του ίδιου του κόμματός του. Πολλά από τα στελέχη πρώτης γραμμής δεν κρύβουν «ότι κι εμείς τον Τσίπρα περιμένουμε». Πράγμα που σημαίνει ότι περιμένουν να ανοίξει το νέο κατάστημα για να μεταφέρουνε την καρέκλα τους, άντε και κανένα τραπεζάκι.

Ο κάθε Δημοκρατικός, Αριστερός πολίτης που θεωρεί ότι απαιτείται ισχυρή πολιτική πρόταση και ενιαία πρακτική από τον προοδευτικό κόσμο για να φύγει ο Μητσοτάκης ενοχλείται από τα φαινόμενα υποκρισίας και αριβισμού. Ο δε φερόμενος ως ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτης Φάµελλος πρέπει να απαντήσει αν περιμένει να τον καλέσει ο Τσίπρας για να διαπραγματευτεί την προσχώρηση ή τον ενδιαφέρει το κόμμα, αλλά ποιο κόμμα. Φτάνει πλέον η κοροϊδία του κόσμου της Αριστεράς.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, στο ΠΑΣΟΚ, συνεπικουρούμενος από τα μπάνια του λαού, επέστρεψε στην ασφαλή τακτική που τον ανέδειξε στην ηγεσία του κόμματος. Δοξάζεται κρυπτόμενος. Παρότι ο Κώστας Λαλιώτης σε άρθρο του για τα 51 χρόνια του ΠΑΣΟΚ λέει ότι «Είναι στο DNA του ΠΑΣΟΚ η στρατηγική της ολικής επαναφοράς του».

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου προσπαθεί να εισπράξει τη γενική δυσαρέσκεια επενδύοντας στη σκηνική παρουσία, τη λεκτική επίθεση και την επιτηδευμένη πρόκληση σε όλα τα μέτωπα, σκηνοθετώντας κοινοβουλευτικές μάχες χωρίς αποτέλεσμα .

Τα κόμματα δεξιότερα της ΝΔ, όπως συνηθίζει να τα αποκαλεί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ταλανίζονται μεταξύ προσωπικών φιλοδοξιών και ακραίας πολιτικής ρητορείας, γνωρίζοντας ωστόσο τον κίνδυνο ότι ο Μητσοτάκης όταν το επιλέξει μπορεί να γίνει κυνικά ακραίος. Είναι σίγουρο ότι την κατάλληλη στιγμή θα επιχειρήσει την κατάρρευσή τους ή το πολύ πολύ κανέναν αλληλοεκβιασµό στη δεξιά πολυκατοικία.

Μη ρωτάτε τι γίνεται µε τον πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα είναι απλά. Διασπάστηκε δύο φορές μέσα σε δύο χρόνια για λόγους που δεν σχετίζονται µε τίποτα ιδεολογικό. Η αδυναμία της ηγεσίας του κόμματος να δημιουργήσει πολιτική απέναντι στη λαίλαπα Μητσοτάκη οδήγησε στον ιδιοτελή δρόμο των προσωπικών φιλοδοξιών µε λούστρο βαριάς ιδεολογίας. Τι είχες, Γιάννη, τι είχα πάντα για την Αριστερά. Όλα αυτά οδηγούν σε επερχόμενη νέα διάσπαση αφού έχει πλέον δημιουργηθεί η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει αντίπαλος του Μητσοτάκη.

Αυτό που κάποτε εμφανιζόταν ως η άλλη πλευρά της Ιστορίας σήμερα μοιάζει µε αυτογελοιοποίησή της. Δεν θα έλεγα ότι αυτό συμβαίνει από άγνοια των πρωταγωνιστών, αλλά από επιλογή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ανικανότητά του να αναμετρηθεί µε σοβαρούς πολιτικούς όρους µε την πιο σκληρή πολιτική που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα, αποφάσισε να διασώσει τα πρόσωπα σε βάρος των πολιτικών.

Τα πράγματα σήμερα οδηγούνται μοιραία να αναζητείται ένα γενικό, πλαδαρό και εύπλαστο απολίτικο μόρφωμα, για να χωράει ψήφους και όχι να βρίσκει λύσεις για την κοινωνία. Το αίτημα της Δημοκρατίας μετατρέπεται σε ακαδημαϊκή ανάλυση, συζήτηση περί της χρησιμότητάς της. Η διαφθορά αντιμετωπίζεται σαν αρνητικό φαινόμενο που απαιτεί λεκτικά ξόρκια και συμπόνια για το θύμα.

Γι’ αυτό λοιπόν η σωτήρια είναι μεγάλο πράγμα και το ερώτημα «ποιος θα µας σώσει από τον Μητσοτάκη;» προς στιγμή αναπάντητο.