Το μεγαλείο του τερματισμού στο ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ

Ο τερματισμός στο Σπάρταθλον δεν είναι απλά το τέλος ενός αγώνα· είναι η στιγμή που η ανθρώπινη θέληση ξεπερνά τα όρια της.

Είναι η στιγμή που ο αθλητής τιμά την ιστορία της Ελλάδος , τιμά την πόλη της Σπάρτης , τιμά τον Βασιλιά Λεωνίδα , είναι η στιγμή της απόλυτης ικανοποίησης , είναι η στιγμή που το σώμα καταρρέει μετά από 246 χλμ , είναι η στιγμή που το πνεύμα ξεπέρασε την κούραση , τον πόνο , το κρύο και τη ζέστη , είναι η στιγμή που τα δάκρυα έρχονται να ξεκουράσουν ψυχή και σώμα.

Εκείνη ακριβώς την στιγμή ο Ινδός αθλητής του ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ κουρασμένος φτάνει στο Άγαλμα του Βασιλιά Λεωνίδα και το πρώτο που κάνει είναι να βγάλει τα αθλητικά του παπούτσια και γεμάτος σεβασμό να σκύψει και να προσκυνήσει με δάκρυα στα μάτια τον Βασιλιά Λεωνίδα. 

Και για να πιει νερό από τον Ευρώτα , να στεφανωθεί με ένα κλαρί ελιάς και να πάρει το μετάλλιό του ... δεν ξαναβάζει τα αθλητικά του παπούτσια εμπρός από τον Βασιλιά Λεωνίδα αλλά πάει στο πίσω μέρος της μαρμάρινης βάσης δείχνοντας τον απόλυτο σεβασμό του . 

Όλοι οι αθλητές μετά από 246 χιλιόμετρα γεμάτα κόπο, πόνο και υπέρβαση, οι δρομείς αντικρίζουν τον στόχο τους: το άγαλμα του Λεωνίδα στη Σπάρτη.

Εκεί, με δάκρυα συγκίνησης, με χαμόγελα και χειροκροτήματα, ζουν το απόλυτο μεγαλείο του αθλητισμού.

Το άγγιγμα του ποδιού του βασιλιά Λεωνίδα δεν είναι μια απλή κίνηση. Είναι σύμβολο νίκης, δικαίωσης, τιμής και ιστορικής συνέχειας. Είναι το σημείο όπου το σώμα κουρασμένο υποκλίνεται, αλλά η ψυχή θριαμβεύει.

Το Σπάρταθλον διδάσκει πως η αληθινή νίκη δεν βρίσκεται μόνο στο να φτάσεις πρώτος, αλλά στο να φτάσεις στο τέλος. Και εκεί, μπροστά στο άγαλμα, όλοι οι δρομείς είναι νικητές.

Γράφει ο

Λάμπρος Λαμπρόπουλος