Γιορτάζουμε σήμερα την 28η Οκτωβρίου. Γιατί άραγε είχαμε κανένα νικηφόρο αποτέλεσμα; Γιατί την ημέρα αυτή με ένα «ΟΧΙ» ξεκίνησε η  αντίσταση του λαού μας απέναντι στο φασισμό που πλάκωνε την Ευρώπη. Καλό, είναι επομένως, να θυμίσουμε πως εφαρμόστηκε τότε η «εθνική ομοψυχία». Να θυμηθούμε την πρακτική του εθνικού διαχωρισμού και των πιστοποιητικών εθνικοφροσύνης. Δηλαδή «Το να είσαι Αριστερός έχει καταλήξει να μην είσαι Έλληνας».

Αυτά μας είπε ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης, πολιτικός αναλυτής, αρθρογράφος της «Καθημερινής» παλιότερα το αφεντικό των εταιρειών που είχαν την ευθύνη των εκλογών στην Ελλάδα (ΔΕΛΤΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗ και SingularLogic) δήλωσε χθες, από τον τηλεοπτικό ΣΚΑΪ (Οικονόμου- Παυλόπουλος) ότι «πλέον, το να είσαι Αριστερός έχει καταλήξει να μην είσαι Έλληνας». Κι αυτό με αφορμή την απουσία ηγετών της ευρύτερης Αριστεράς- Κεντροαριστεράς από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου.

Ο κ. Δρυμιώτης χρησιμοποιεί άραγε για το διάβασμά του παραμορφωτικούς φακούς; Όχι βέβαια. Χρόνια υπηρέτης του σκληρού νεοφιλελευθερισμού Απ’ ότι φαίνεται  έχουμε περάσει σε μια νέα εποχή στη λογική του διαχωρισμού. Ξαναζωντανεύουν τα πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης; Κάποιοι στο Μαξίμου και κατευθύνουν και χορηγούν προς το παρόν προφορικά, αυτή τη λογική κλείνοντας το μάτι στα εγγόνακια των γερμανοτσολιάδων.

Νομίζαμε πως πρόκειται για μια παλιά υπόθεση που είχε κλείσει οριστικά στο παρελθόν. Αλλά μάλλον κάναμε  λάθος.

Καιρός όμως να πούμε και αληθινά γεγονότα μήπως και ξεστραβωθεί ο Δρυμίωτης. 

Τότε, όταν ξέσπασε ο πόλεμος οι κομμουνιστές και οι Αριστεροί από τις φυλακές και τις εξορίες- αλλά και όσοι ήταν ελεύθεροι- ζήτησαν να πάνε στο Μέτωπο. Η δικτατορία του Μεταξά όμως έκανε κάτι άλλο. Δημιούργησε μέσω του στρατού δύο «αποσπάσματα έργων» (το ένα με έδρα το Ναύπλιο και το άλλο με έδρα την Τρίπολη) για να συγκεντρωθούν, όπως έλεγε η σχετική διαταγή, «οι αμφιβόλου εθνικής συνειδήσεως οπλίται». Στο ένα απόσπασμα συγκεντρώθηκαν όλοι οι ιταλόφιλοι κλπ και στο άλλο οι κομμουνιστές.

Το ερώτημά μου με αυτές τις λογικές και με τις ίδιες αντιλήψεις γιορτάζει σήμερα το Μαξίμου και οι παρατρεχάμενοι του την εθνική επέτειο;

Από πότε έχουμε αυτούς τους διαχωρισμούς;

Από το Ιδιώνυμο του Βενιζέλου κατά του κομμουνισμού και έως τις αρχές της δεκαετίας του ’80, τα πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης ήταν κανόνας του κράτους απέναντι στους κομμουνιστές και τους αριστερούς. Τους θεωρούσαν μειωμένης έως και ανύπαρκτης εθνικής συνείδησης. Ανθέλληνες, απάτριδες. Ποιοι ήταν οι  εθνικόφρονες και πατριώτες; Ήταν οι δεξιοί, οι αντικομουνιστές κεντρώοι, οι φασίστες, τα δωσίλογα καθάρματα συνεργάτες των γερμανοιταλών 

ναζιστοφασιστών.

Ειρωνεία όμως της τύχης αυτό το καθεστώς υποτίθεται πως ενταφιάστηκε τελεσίδικα με τον νόμο περί άρσης των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου του 1989. Ένα νόμο της κυβέρνησης Τζανετάκη που είχε ένθερμο υποστηρικτή το πατέρα Μητσοτάκη.

Με τον υιό Μητσοτάκη τα πράγματα φαίνεται γυρίσαν  αλλιώς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πριν μερικά χρόνια ήθελε να επιβάλει επίσημη κυβερνητική παρουσία στις γιορτές μίσους για τον εμφύλιο, παρά και ενάντια στο νόμο του πατέρα του. Σήμερα, ενάντια στην επίσημη άρση του διαχωρισμού των Ελλήνων σε πατριώτες και απάτριδες, σε εθνικόφρονες και μιάσματα, επαναφέρει τον διαχωρισμό.

Ευκαιρία η κηδεία του Σαββόπουλου για έναν τέτοιο διαχωρισμό. Δηλαδή ένας νεκρός. Προφανώς και δεν έγινε τυχαία. Και φυσικά δεν έγινε εκ των υστέρων.

Σηκώστε το χαλάκι από κάτωθα βρείτε τον Γκρίνσπεργκ.

Στήθηκε η υπόθεση;

Εσείς τι λέτε πως προέκυψαν τα άδεια καθίσματα των αρχηγών των κομμάτων της Αριστεράς- Κεντροαριστεράς με τα ταμπελάκια επάνω που έγραφαν την κομματική τους ιδιότητα; Έχετε δει σε άλλες κηδείες κάτι παρόμοιο;  Ρωτάνε στις κηδείες ποιος θα παραβρεθεί και ποιος όχι και το εξωφρενικό να του καθορίσουν και την θέση; Οποίος θέλει να εκφράσει το σεβασμό του και να τιμήσει τον εκλιπόντα και τους οικείους του με τον τρόπο που εκείνος νομίζει θα το κάνει. Από πότε η συμμετοχή στο πένθος ακολουθεί πρωτόκολλο;

Η αθλιότητα αυτή χρεώνεται στο Μαξίμου από την αρχή ως το τέλος.

Ποιος ο λόγος άραγε; Θα δούμε ίσως  με τον καιρό.