Πλάτανος… όταν το νερό παίρνει μαζί του κομμάτια ζωής

Γράφει ο Λάμπρος Λαμπρόπουλος

Ο Πλάτανος, ο μικρός, ήσυχος οικισμός της Ανατολικής Μάνης, ξύπνησε μέσα σε έναν εφιάλτη που αυτή την φορά δεν ήταν οι φλόγες από τις φωτιές αλλά το νερό που εξαφάνισε τα πάντα στο πέρασμά του. 

Η κακοκαιρία δεν χτύπησε απλώς το χωριό∙ το πλήγωσε βαθιά. Τα ορμητικά νερά πέρασαν μέσα από σπίτια, δρόμους, αυλές, παρασύροντας αντικείμενα που δεν είχαν μόνο χρηστική αξία, αλλά κουβαλούσαν μνήμες δεκαετιών.

Στο Πλάτανο, κάθε σπίτι είναι μια μικρή ιστορία.
Κάθε αυλή, μια φωτογραφία περασμένων ετών.
Και κάθε πέτρα, ένα κομμάτι αυτής της περήφανης μανιάτικης ψυχής.

Κι όμως, οι άνθρωποι είδαν το νερό να μπαίνει με ορμή, να μαυρίζει τις αυλές, να ρυπαίνει τα δωμάτια, να χαλάει κόπους μιας ζωής.

Δεν είναι μόνο οι ζημιές στα σπίτια. Είναι η αγωνία, ο κόμπος στο λαιμό, ο φόβος για το αύριο. Είναι το βλέμμα των ηλικιωμένων που αναρωτιούνται πώς θα ξανασταθούν στα πόδια τους.

Μια ηλικιωμένη γυναίκα είπε σπαρακτικά:
«Το σπίτι μου το ξέρω πέτρα-πέτρα… αλλά δεν το αναγνωρίζω »

Και ένας νέος άνθρωπος, ψιθύρισε:
«Δεν φοβάμαι τη λάσπη. Φοβάμαι να μην ξανάρθει αυτό…»

Αυτές οι μικρές φράσεις λένε περισσότερα από χίλιες λέξεις.

Κι όμως, μέσα στην καταστροφή, φάνηκε κάτι που ο Πλάτανος δεν χάνει ποτέ:
η αλληλεγγύη, η δύναμη, η λεβεντιά των ανθρώπων του.
Γείτονες μπήκαν ο ένας στα σπίτια του άλλου να βοηθήσουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Νέοι και ηλικιωμένοι κουβάλησαν μαζί κουβάδες με νερό και λάσπη. Σπίτια άνοιξαν για να φιλοξενήσουν όσους είχαν ανάγκη. Και τα δάκρυα ενώθηκαν με τη λάσπη, σαν μια μεγάλη ανθρώπινη αγκαλιά.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ απ΄ όλους σε Δήμο και Περιφέρεια που ήταν δίπλα τους από την πρώτη στιγμή και οι ελπίδες όλων είναι τώρα στη πολιτεία , που καλείται να αποδείξει ότι υπάρχει οργανωμένο κράτος. 

Οι πλημμύρες του Πλατάνου δεν είναι απλώς μια "κακοκαιρία".
Είναι μια υπενθύμιση ότι ο τόπος αυτός χρειάζεται στήριξη, σχέδιο, προσοχή, προστασία.
Γιατί εδώ δεν μιλάμε για κτίρια.
Μιλάμε για ανθρώπους.
Για ανθρώπους που ζουν, αγαπούν, καλλιεργούν, μεγαλώνουν παιδιά, τιμούν τις ρίζες τους σε έναν από τους πιο ιστορικούς τόπους της Ελλάδας.

Ο Πλάτανος θα σταθεί ξανά.
Θα στεγνώσουν οι δρόμοι, θα καθαρίσουν οι αυλές, θα ανοικοδομηθούν τα σπίτια.
Αυτό που δεν θα σβήσει ποτέ είναι η δύναμη και η ψυχή των ανθρώπων του.

Και ίσως, όταν όλα ηρεμήσουν, το μόνο που θα μείνει είναι το συμπέρασμα:

Ότι μια κοινότητα ενωμένη μπορεί να αντιμετωπίσει και το νερό, και τη λάσπη, και τον φόβο — και να βγει στο τέλος πιο δυνατή.