Υπάρχει εθνική οικονομία χωρίς αγροτική οικονομία;

Γράφει ο Λάμπρος Λαμπρόπουλος

Ας τεθεί επιτέλους το ερώτημα χωρίς υπεκφυγές και πολιτικές ευγένειες ...
υπάρχει εθνική οικονομία χωρίς αγροτική οικονομία;

Η απάντηση είναι αμείλικτη: ΟΧΙ.
Κι όμως, η πολιτεία εδώ και δεκαετίες συμπεριφέρεται σαν να μπορεί να υπάρξει.

Ο πρωτογενής τομέας είναι στο περιθώριο των επιλογών . Η αγροτική οικονομία δεν κατέρρευσε μόνη της. Την οδήγησαν εκεί.
Με πολιτικές που έβλεπαν τον αγρότη ως «κόστος», τη γεωργία ως «παρωχημένη δραστηριότητα» και την ύπαιθρο ως χώρο που απλώς… αδειάζει.

Οι κυβερνήσεις μιλούν για ανάπτυξη χωρίς να παράγουμε.
Μιλούν για εξαγωγές χωρίς να στηρίζουν την παραγωγή.
Μιλούν για αυτάρκεια ενώ αφήνουν χωράφια ακαλλιέργητα και νέους αγρότες να φεύγουν.

Η ακρίβεια στα τρόφιμα δεν είναι φυσικό φαινόμενο είναι το αποτέλεσμα της εγκατάλειψης των αγροτών.

Είναι καθαρά πολιτικό αποτέλεσμα.

Όταν ο αγρότης πληρώνει πανάκριβο ρεύμα, νερό, καύσιμα και εφόδια, το κόστος μεταφέρεται στο ράφι. Κι αντί να χτυπηθεί η αιτία, η πολιτεία περιορίζεται σε επιδόματα και επικοινωνιακές παρεμβάσεις.

Η χώρα που δεν στηρίζει την παραγωγή της, πληρώνει ακριβά την κατανάλωση.

Η εγκατάλειψη της υπαίθρου παρουσιάζεται ως «αναπόφευκτη εξέλιξη» αλλά με μαθηματική ακρίβεια ...  ύπαιθρος χωρίς σχέδιο,

χωριά χωρίς μέλλον ,

η χώρα είναι υπό κατάρευση.

Όλα είναι πολιτική επιλογή γιατί ...

Χωρίς νερό, χωρίς αρδευτικά έργα, χωρίς αγροτικούς δρόμους, χωρίς πρόσβαση σε χρηματοδότηση, ο αγρότης δεν φεύγει από την παραγωγή επειδή θέλει – φεύγει επειδή δεν μπορεί.

Και μετά οι ίδιοι που τον ανάγκασαν να φύγει, αναρωτιούνται γιατί ερημώνει η περιφέρεια.

Δυστυχώς η Εθνική αυτάρκεια μόνο στα λόγια , γιατί σε κάθε διεθνή κρίση αποκαλύπτεται η αλήθεια ότι η Ελλάδα εξαρτάται επικίνδυνα από εισαγωγές τροφίμων.

Κι όμως, αντί για εθνικό σχέδιο διατροφικής ασφάλειας, ακούμε γενικόλογες εξαγγελίες και βλέπουμε αποσπασματικές ενισχύσεις.

Η αγροτική οικονομία δεν αντιμετωπίζεται ως ζήτημα εθνικής ασφάλειας, αλλά ως υποσημείωση στους προϋπολογισμούς.

Ο αγρότης μόνος, το κράτος απών

Ο αγρότης καλείται:

• να παράγει φθηνά
• να αντέχει το κόστος
• να προστατεύει το περιβάλλον
• να ανταγωνίζεται τις εισαγωγές
  χωρίς κράτος, χωρίς σχέδιο, χωρίς σταθερότητα.

Και όταν διαμαρτύρεται, χαρακτηρίζεται «προβληματικός» ή «συντεχνιακός».

Η αλήθεια είναι απλή: κανείς δεν μπορεί να παράγει χωρίς στήριξη.

Είναι πλέον βέβαιο ότι ανάπτυξη χωρίς παραγωγή είναι φούσκα , γιατί μια οικονομία που βασίζεται αποκλειστικά στον τουρισμό και στις υπηρεσίες είναι οικονομία χωρίς ρίζες. Στην πρώτη κρίση καταρρέει.

Η αγροτική οικονομία δεν είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη.
Είναι η προϋπόθεσή της.

Χωρίς πρωτογενή τομέα:

• δεν υπάρχει σταθερό εισόδημα
• δεν υπάρχει περιφερειακή ισορροπία
• δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή

Η στήριξη της αγροτικής οικονομίας δεν είναι θέμα επιδοτήσεων.
Είναι θέμα πολιτικής επιλογής.

- Ή θα συνεχίσουμε να εισάγουμε τρόφιμα και να εξαρτόμαστε,
- ή θα επενδύσουμε σοβαρά στην παραγωγή μας.

- Ή θα αφήσουμε την ύπαιθρο να αδειάσει,
- ή θα δώσουμε στους ανθρώπους της λόγο να μείνουν.

Γι΄ αυτό λοιπό ας καταλάβουν όλοι ότι ΔΕΝ υπάρχει εθνική οικονομία χωρίς αγροτική οικονομία.
Υπάρχει μόνο μια οικονομία χωρίς μέλλον.

Και όσο η πολιτεία συνεχίζει να αντιμετωπίζει τον πρωτογενή τομέα ως δεύτερης κατηγορίας ζήτημα, τόσο θα πληρώνει – και θα πληρώνουμε όλοι – το τίμημα.

Η αγροτική οικονομία δεν ζητά χάρη.
Ζητά πολιτική σοβαρότητα.