Όταν πέρασα στην Ακαδημία της Τρίπολης, στα 1972, βρήκα δωμάτιο σ’ ένα διώροφο σπιτάκι με κεραμίδια, κοντά στην Ακαδημία, στην οδό Επαμεινώνδου αρ. 36. Ο κυρ Παναγιώτης και η γυναίκα του η κυρα - Παναγιώτα νοίκιαζαν το κάτω σπίτι, αυτοί έμεναν στο απάνω. Το κάτω σπίτι είχε ένα διάδρομο στη μέση και αριστερά-δεξιά από δύο δωμάτια. Απέναντι από το δικό μου δωμάτιο έμεναν τρία παιδιά (ο Κώστας, ο Κώστας και ο Νίκος) από το Καστρί Κυνουρίας και δίπλα μου ο Σταμάτης από τη Μεγαλόπολη. Από την πρώτη μέρα γίναμε όλοι φίλοι αδελφικοί  και ζήσαμε ωραίες και αξέχαστες στιγμές σαν συγκάτοικοι και συσπουδαστές.

Μια από τις ωραιότερες στιγμές μας, εκεί στο σπίτι της Επαμεινώνδου 36, στην Τρίπολη, ήταν το πρωινό ξύπνημα, όταν ο Νίκος ο Κοκκινιάς, με το που άνοιγε τα μάτια του και μέχρι να φύγουμε για τα μαθήματα στη Σχολή, άρχιζε να τραγουδάει με την ωραία φωνή του τραγούδια της εποχής, ιδιαίτερα επιτυχίες του Μιχάλη Βιολάρη, του οποίου ο Νίκος ήταν μεγάλος θαυμαστής:

-Ο Βιολαράκος, ρε, ο καλός ο ανθρωπάκος… μας έλεγε, συχνά, ο Νίκος, ανάμεσα στα τραγούδια του.

Τι άλλο καλύτερο ξύπνημα θέλαμε από τα χαρούμενα τραγούδια του Νίκου; Έτσι η μέρα μας, ό,τι προβλήματα και στενοχώριες κι αν είχαμε, ξεκίναγε με ουράνιο τόξο. 

Παιδί μάλαμα ο Νίκος, φτωχόπαιδο όπως όλοι μας, με διάβασμα πολύ και θυσίες πέτυχε στην Ακαδημία, σπούδασε δάσκαλος, υπηρέτησε με φιλότιμο, αυταπάρνηση και διάθεση προσφοράς την εκπαίδευση των παιδιών του ελληνικού λαού, παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια, αλλά όταν ερχόταν η ώρα να απολαύσει τους κόπους της ζωής του και το φθινόπωρό της, εκεί στο αγαπημένο του χωριό, τον «επισκέφθηκαν» τα προβλήματα υγείας. Πάλεψε θαρραλέα μαζί τους, χωρίς ποτέ να χάσει το αστείρευτο κέφι του για ζωή και χωρίς να σκληρύνει η αγνή σαν το μελισσοκέρι καρδιά του, μέχρι που τον φετινό Αύγουστο νικήθηκε κι «έπεσε» στα δικά του τα «μαρμαρένια αλώνια», αφού πρόφτασε, τον Γενάρη, να δει τα πρώτα του, δίδυμα, εγγονάκια. Βλέπεις, η ζωή μοιάζει, πολλές φορές, με την καταιγίδα: Πρώτα σε λούζει στο φως της αστραπής της και ύστερα σου ρίχνει τον κεραυνό.

Καλόν Παράδεισο, φίλε καλέ, συσπουδαστή, συγκάτοικε και συνάδελφε Νίκο Κοκκινιά.

Όσοι σε ζήσαμε θα σε θυμόμαστε για την καλή σου την καρδιά, τον αυθορμητισμό και την αλήθεια σου, τα καθαρά σου τα μάτια, τη διάθεσή σου για ζωή και το χαμόγελό σου. 

Και, φίλε μου Νίκο, συνέχισε να τραγουδάς κι εκεί ψηλά που πήγες. Μη σταματάς. Να είσαι σίγουρος πως θα σε ακούω και θα χαίρομαι, έτσι όπως τότε που άκουγα το τραγούδι της χαράς, το δικό σου τραγούδι, αυτό που απλόχερα μας χάριζες εκεί στα φτωχικά μας φοιτητικά δωμάτια, στην Επαμεινώνδου 36, στην Τρίπολη.

«Άσπρα καράβια τα όνειρά μας 

για κάποιο ρόδινο γιαλό, 

άσπρα καράβια τα όνειρά μας.

 Θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο

 μυριστικό κι ευωδιαστό, 

θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο.»

Σπάρτη 23-8-2023

Βαγγέλης Μητράκος