«Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος». 

Η Κύπρος μας. 

Πανάρχαιη κοιτίδα του Ελληνισμού. 

Γνώρισε στη μακραίωνη ιστορία της πολλούς κατακτητές. Όμως κανείς απ’ αυτούς δεν μπόρεσε να ξεριζώσει από εκεί την βαθιά ριζωμένη ελληνική ψυχή.

Στα 1955 οι Έλληνοκύπριοι ξεκίνησαν έναν ακόμα αγώνα, εναντίον των Άγγλων αυτή τη φορά,  για να ελευθερωθούν από τα δεσμά τους και να ενωθεί η Κύπρος με την Ελλάδα. Ο αγώνας κράτησε ως το 1959, συσπείρωσε γύρω του το σύνολο των Ελλήνων της Κύπρου, και πολλοί αγωνιστές προσέφεραν την ίδια τους τη ζωή ως  λύτρο στη Λευτεριά και στην Ένωση. 

Τελικά, η Απελευθέρωση «δικαιώθηκε» η Ένωση όμως όχι. Θυσιάστηκε ωμά στον βωμό των συμφερόντων των «μεγάλων», με τις συμφωνίες της Ζυρίχης και με τις μετέπειτα διαχειρίσεις των εθνικών ζητημάτων, από την Κύπρο την Ελλάδα.

Στα 1974, η, σχεδιασμένη από ξένα κέντρα επέμβαση της αμερικανοκίνητης Χούντας των Αθηνών στην Κύπρο, έδωσε το πρόσχημα για την τουρκική εισβολή, η οποία άφησε πίσω της 5.000 νεκρούς, 220.000 πρόσφυγες και 1.619 αγνοούμενους, ενώ συνοδεύτηκε και από άλλες παρανομίες και εγκλήματα. 

Από το γεγονός ότι οι Τούρκοι εισβολείς αποβιβάστηκαν στην Κυρήνεια σαν να πήγαιναν εκδρομή κρουαζιέρας, χωρίς να δεχθούν ούτε έναν πυροβολισμό αντίστασης, μπορεί να βγάλει κανείς ξεκάθαρα συμπεράσματα για το πόσο οργανωμένα προετοιμάστηκε από τις Σκοτεινές Δυνάμεις του παρασκηνίου που κινούσαν τα νήματα στην περιοχή, η παράδοση και ο διαμελισμός της Κύπρου. 

Για να μπορέσουν οι Τούρκοι να κάνουν αυτήν την απόβαση - περίπατο και να πετύχουν τους σκοπούς τους για την κατάληψη και διαίρεση του νησιού συνέβησαν, προηγουμένως, πολλά με κυριότερα εξ όλων δύο:

Το πρώτο: Η απόρριψη από τον Μακάριο και από άλλες ελλαδικές και κυπριακές πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα του σχεδίου Άτσεσον (1964), με το οποίο προτεινόταν η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα!!!

Το δεύτερο:  Η απόσυρση από την Κύπρο, εκ μέρους της ξενοκίνητης χούντας των Αθηνών και κατ’ εντολήν των «Προστατών», στα 1967-68,  της ελληνικής μεραρχίας  των 8.500 χιλιάδων ανδρών, με 3 συντάγματα πεζικού, 2 μοίρες καταδρομών και 2 ίλες αρμάτων, που είχε στείλει εκεί, στα 1963-64, ο  τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Γεώργιος Παπανδρέου,  για την άμυνα του νησιού σε πιθανή τούρκικη εισβολή.

Έκτοτε, μετά την εισβολή του 1974, η μισή (σχεδόν) Κύπρος παραμένει υπό τουρκική στρατιωτική κατοχή και η ντε φάκτο διχοτόμησή της διαιωνίζεται, με την ανοχή και την ενθάρρυνση του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, και όλων των λοιπών ιμπεριαλιστικών και καπιταλιστικών «μαγειρείων», τα οποία επιθυμούν  την παγιοποίηση και νομιμοποίηση της διαίρεσης της Κύπρου με την «ομοσπονδοποίησή» της και, ταυτόχρονα, τη διατήρησή της κάτω από τον απόλυτο έλεγχο των μεγάλων συμφερόντων.  

Κι είναι τέτοια η ανοχή και η ενθάρρυνση της Τουρκίας στο πεδίο της Κύπρου, ώστε ακόμα και η πρόσφατη εισβολή των Τούρκων στη «νεκρή γραμμή» της Πύλας και η επίθεση εναντίον των κυανόκρανων του ΟΗΕ, πέρασε στα διεθνή «ψιλά γράμματα» με χλιαρές και άνευ ουσίας φραστικές κι έγγραφες ανακοινώσεις και ψηφίσματα, για τα οποία (αλλοίμονο) εξέφρασαν ικανοποίηση η Κυπριακή και η Ελληνική κυβέρνηση.

Για να μην θυμίσουμε και τις επίσης χλιαρές έως ανύπαρκτες αντιδράσεις, εθνικές και διεθνείς, στις ωμές δολοφονίες των Ελληνοκύπριων Αγωνιστών (1996) Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού, από τους Τούρκους, κατά τη διάρκεια αντικατοχικών διαδηλώσεων στη Δερύνεια της Αμμοχώστου.

Δυστυχώς, σ’ αυτήν την σκακιέρα της ανοχής και της ενθάρρυνσης των Τούρκων παίζουν και οι εκάστοτε ελληνικές και κυπριακές κυβερνήσεις, ενώ το πλέον – αρνητικά – εντυπωσιακό είναι το «σκυμμένο κεφάλι» του ελληνοκυπριακού λαού, ο οποίος φαίνεται να έχει λησμονήσει τον μεγάλο εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα του 1955-1959 και τις παρακαταθήκες που άφησαν πίσω τους εκείνοι οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ, οι οποίοι, με το αίμα τους, έθρεψαν το όνειρο ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΕΝΩΣΗ και του έδωσαν σάρκα και οστά. 

Δυστυχώς τα «φυλακισμένα μνήματα» παραμένουν, σήμερα, φυλακισμένα, από τους ίδιους τους Ελληνοκύπριους αλλά και από τους Ελλαδίτες, οι οποίοι (Ελλαδίτες) αντιμετωπίζουν το «κυπριακό» ως μια υπόθεση ξένου κράτους που δεν τους αφορά, χωρίς να λείπουν και οι προσεγγίσεις του τύπου: 

«Καλύτερα να την πάρει ΟΛΗ την Κύπρο η Τουρκία, για να ησυχάσουμε, αφού η Κύπρος μάς έγινε μπελάς».

Και φθάσαμε να βλέπουμε και τούτο: 

Ενώ ο Ερντογάν και ο Ερσίν Τατάρ έχουν ήδη προαναγγείλει σχέδιο ανοίγματος της περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου και τον εποικισμό της, ιδιώτες Ελληνοκύπριοι , φέρονται να πωλούν ακίνητα της Αμμοχώστου σε  κατοχικά χέρια!!! 

Το γεγονός αυτό, που οδηγεί στην εθελουσία τουρκοποίηση των ελληνικών εδαφών της Κύπρου ( κατά  παράβασιν των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την Αμμόχωστο) υπό την παντελή απουσία του Κυπριακού κράτους  αλλά και υπό την αδιαφορία της Ελλάδος, φτάνει για να δείξει πού έχουμε φθάσει σήμερα ως Ελληνισμός και γιατί η Κύπρος παραμένει επί 50 σχεδόν χρόνια κατακτημένη, με την Τουρκία, τελείως αποθρασυμένη,  να βάζει, επί πλέον,  ζητήματα Θράκης και νησιών του Αιγαίου.

Είναι καιρός, ως Έλληνες, να σκύψουμε και πάλι πάνω στο μέγιστο εθνικό θέμα της Κύπρου μας και (το κυριότερο) ν’ ακούσουμε και να αισθανθούμε τα μηνύματα των παλαιών αλλά και νεότερων αγωνιστών και μαρτύρων του κυπριακού αγώνα. 

Όπως έγραψε ο σπουδαίος Κύπριος ποιητής Κ. Μόντης σε ποίημά του για τον Εθνομάρτυρα Γρηγόρη Αυξεντίου:

«Να πάρουμε μια σταγόνα απ’ το αίμα σου να καθαρίσουμε το δικό μας,

να πάρουμε μια σταγόνα απ’ το αίμα σου να μπολιάσουμε το δικό μας,

να πάρουμε μια σταγόνα απ’ το αίμα σου να βάψουμε το δικό μας

να μη μπορέσει πια ποτέ να το ξεθωριάσει ο φόβος»

Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Σπάρτη 18-9-2023

Βαγγέλης Μητράκος