Λάμπρος Εγγλέζος-Χρήστος Εγγλέζος

Ο πατέρας και ο γιος

Καλό είναι οι άνθρωποι να αποχαιρετάμε με λόγια της καρδιάς τους αγαπημένους  που φεύγουν από τη ζωή, ιδιαίτερα τους γονιούς,  που είναι ό,τι πιο ιερό μπορεί να έχει ο άνθρωπος στη ζωή του.

Είναι όμως υποχρέωσή μας να αναφερόμαστε, συνάμα,  και σ’ εκείνους τους γιους και τις θυγατέρες που έκαναν πράξη και τρόπο ζωής τη Θεϊκή Εντολή :

«Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ίνα ευ σοι γένηται και ίνα μακροχρόνιος γένη επί της γης.

Στις 10 του Δεκέμβρη 2023, ο Λάμπρος Εγγλέζος, ο κοσμαγάπητος μπαρμπα – Λάμπρος, από την Καστανιά Καρδίτσας, έφυγε από τη ζωή στα 90 του χρόνια.

Ένας Αετός των Αγράφων, αφού περιδιάβασε τους ουρανούς των Ανθρώπων με το μεγαλόπρεπο πέταγμά του, αποφάσισε να πάει ακόμα πιο ψηλά και να πετάξει στους ουρανούς του Θεού.

Ο μπαρμπα – Λάμπρος, σ’ όλη του της ζωή υπήρξε Δάσκαλος για την κοινωνία, όχι μόνο με τα θυμόσοφα λόγια του, τα κατασταλαγμένα, όσο κυρίως με τη βιοτή του. Πραγματικός αγωνιστής της ζωής, στάθηκε όρθιος σε όποια έπαλξη τον έταξε στρατιώτη η μοίρα, για να διαφεντέψει την οικογένειά του, που ήταν όλη του η ζωή, για να βοηθήσει το χωριό του την Καστανιά, για να βάλει το λιθαράκι του στο χτίσιμο μιας καλύτερης κοινωνίας. Ποτέ δε δήλωσε κουρασμένος, ποτέ δεν κιότεψε, ποτέ δεν έκανε πίσω, ποτέ δεν έχασε το χαμόγελό του, ποτέ δεν σκοτείνιασαν τα μάτια του, ποτέ δεν κλάφτηκε σε κανέναν, ό,τι κι αν πέρασε. Πάντα ορθομέτωπος, πάντα ανοιχτόκαρδος, πάντα έντιμος, πάντα με τον καλό το λόγο στο στόμα, πάντα έτοιμος να μοιραστεί την αγάπη και την έγνοια του με όποιον είχε ανάγκη.

Αυτός ήταν ο μπαρμπα – Λάμπρος ο Εγγλέζος.

Κι ο Χρήστος ο Εγγλέζος είναι ο γιος του.

Σ’ όλη του τη ζωή ο Χρήστος κι η αδελφή του η Βιργινία έπαιρναν αγάπη και παράδειγμα από τους γονιούς τους, τη  μάνα τους την κυρα - Ευθυμία και τον πατέρα τους τον μπαρμπα - Λάμπρο.

Ό,τι παίρνουμε από τους γονιούς είναι σαν τη Θεία Κοινωνία που μεταλαβαίνουμε μπροστά στο Θεό.

Ό,τι παίρνουμε από τους γονιούς γράφεται ανεξίτηλα στις πλάκες της καρδιάς μας κι αν καμιά φορά φαίνεται πως έχει σβήσει, όμως είναι εκεί άσβηστο, σπίθα που μπορεί ν’ ανάψει φωτιά, σπόρος που μπορεί (καμιά φορά) να κρύβεται για χρόνια πολλά, αλλά πάντα θα ’ρθει η στιγμή που θα φυτρώσει και θα καρποφορήσει.

Κι ο Χρήστος ο Εγγλέζος, ο γιος, αυτόν τον σπόρο των γονιών τον είχε πάντα μέσα του. Κι όταν οι γονείς βρέθηκαν στην ανάγκη των γηρατειών και της αρρώστιας, ο Χρήστος φώναξε:

«Αγάντα! Εγώ είμαι εδώ για σας».

Πήρε τους γονιούς στο σπίτι του, στην Καρδίτσα, και τους αφιέρωσε όλη του τη ζωή, για να απαλύνει τα γηρατειά τους. Μαζί κι η αδελφή του η Βιργινία όποτε και όταν μπορούσε να έρχεται από την Τρίπολη. Kαι μόνο όποιος δεν το ’χει ζήσει ΔΕΝ μπορεί να καταλάβει και να νιώσει, πόσο μεγάλη και βαριά είναι αυτή η πρωταρχική υποχρέωση του παιδιού προς τους γονείς στα γεροντάματά τους και ποιες προσωπικές θυσίες και ποιον αγώνα απαιτεί.

Κι όμως ο Χρήστος τα ’βγαλε πέρα παλικαρίσια, όχι από τυπική υποχρέωση, ούτε για το «θεαθήναι», αλλά γιατί αυτό του υπαγόρευε η συνείδησή του και οι Αρχές Ζωής και οι Αξίες, που του είχαν εμφυσήσει οι γονείς του. Πάντα με το χαμόγελο, πάντα χωρίς βαρυγκόμια καμιά, έπραξε για τους γονείς του όχι μόνο εκείνο που έπρεπε, αλλά το παραπάνω. Ούτε τα «μπράβο» που του δίναμε δεν δεχόταν ο Χρήστος, γιατί δεν μπορούσε καν να σκεφθεί ότι χρειάζεται επιβράβευση το να φροντίζεις τους γονείς στην ανάγκη τους.

Κι όταν «έφυγε», πρώτη, η κυρα-Ευθυμία, η μάνα, ο Χρήστος αφοσιώθηκε αποκλειστικά στον πατέρα, τον μπαρμπα-Λάμπρο, τον αγωνιστή που όργωσε τους δρόμους της ζωής σ’ ολόκληρη την Ελλάδα και που, πια, για να πάει απ’ το κρεβάτι στο τραπέζι χρειαζόταν την αγκαλιά του γιου.

-Τι κάνεις, πατέρα; Ρωτούσε ο Χρήστος.

-Τι άλλο να κάνω, Χρήστο μου; Περιμένω να πεθάνω!  απαντούσε ο μπαρμπα-Λάμπρος, που ακόμα και μπροστά στη «μεγάλη πόρτα», δεν ένιωθε φόβο και χωράτευε.

Ώσπου, εκείνο το απόγευμα της Κυριακής, στις 10 του Δεκέμβρη, περιτριγυρισμένος από τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά του,  «αναπαύθηκε» στο σπίτι του, «εν ειρήνη και αγαλλιάσει», ο μπαρμπα-Λάμπρος, και παρουσιάστηκε μπροστά στον Κύριο, που, σίγουρα, τον καλοδέχτηκε και τον αγκάλιασε με τα λόγια τούτα:

«Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ· ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται».

Ας είναι αιωνία η μνήμη του μπαρμπα-Λάμπρου του Εγγλέζου, από την Καστανιά των Αγράφων.

Όσο για τον γιο του, τον Χρήστο, και την κόρη του, τη Βιργινία, ας έχουν από ψηλά την ευλογία των γονιών τους, κι ας έχουν και το δικό μας ταπεινό «ευχαριστώ» για το παράδειγμα ζωής που έδωσαν σε όλους μας, σ’ αυτήν τη δύσκολη και ανήσυχη εποχή μας, που η ηθική κατάπτωση και η παρακμή έχουν γίνει σημεία των καιρών, που οι αξίες έχουν καταρρεύσει και πολλά έχουν απομυθοποιηθεί.

«Δεν πειράζει πατέρα˙ τέλεψες το χρέος σου: Γέννησες γιο ανώτερό σου˙ στάσου εδώ σημαδούρα˙ εγώ θα πάω πιο πέρα.»

Νίκος Καζαντζάκης

                                                                                         Σπάρτη 11 Δεκεμβρίου 2023

                                                                                            Βαγγέλης Μητράκος