Παιδί μου, ελπίζω να ξέρεις πως όταν φαίνομαι απόμακρη και κακόκεφη,  όταν εξαντλείται η υπομονή μου και φωνάζω και μετά προσπαθώ να διορθώσω τα πράγματα με συγνώμες κι αγκαλιές, ελπίζω να ξέρεις πως δεν φταις εσύ αγάπη μου. 

Η μάχη ήταν δική μου και την έχασα, αλλά δεν χάθηκαν ποτέ η αγάπη και αφοσίωσή μου προς εσένα. 

Απ’ όταν σε έφερα στον κόσμο, κλήθηκα να αγαπήσω όλες τις εκδοχές του εαυτού μου, ακόμα κι αυτές που δεν ήξερα μέχρι τότε ότι έχω, για να σου δείξω τον καλύτερο εαυτό μου.

Συγγνώμη που μερικές φορές γονάτισα από την κούραση και σου μίλησα απότομα, σου χάλασα τη διάθεση, σου φώναξα ή σκοτείνιασαν τα μάτια μου καθώς σε κοιτούσα. Συγνώμη αν σ’ έκανα να νιώσεις, έστω και για μια στιγμή, πως δεν σε αγαπώ αρκετά.

Ελπίζω να ξέρεις πως κάνω πάντα το καλύτερο που μπορώ – ακόμα κι όταν αυτό δεν είναι αρκετό. 

Ελπίζω να ξέρεις πως η παρουσία σου με έκανε να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Με έκανε να θέλω να ξανασηκωθώ μετά από κάθε πτώση μου, να μαθαίνω μαζί σου, να εξελίσσομαι.

Τώρα πια, κοιτάζοντας προς τα πίσω, ξέρω ότι δεν μας έλειπε τίποτα γιατί ο κόσμος μας είχε όλα όσα χρειαζόμασταν. Γιατί ήμουν τα πάντα σου και ήσουν τα πάντα μου. Κι αυτό ελπίζω να το ξέρεις κι εσύ, ακόμα κι αν καμιά φορά χάνω την υπομονή μου.