Η ζωή είναι ένα συνεχές «ταξίδι» μάθησης.

Συνήθως, σε αυτό το «ταξίδι», πολλοί συνειδητοποιούν πως υπάρχουν μερικά μαθήματα ζωής θα ήθελαν να είχαν μάθει νωρίτερα.

Κι αυτά τα μαθήματα, δεν είναι απλώς τυχαίες συμβουλές, είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία, που μπορεί να αλλάξει τελείως τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ξοδεύουμε μεγάλο χρόνο μέσα στη ζωή μας για να ασχολούμαστε με το παρελθόν ή ανησυχώντας για το μέλλον. Υπάρχει, όμως, ένα μάθημα ζωής, που πολλοί από εμάς θα θέλαμε να είχαμε κατανοήσει νωρίτερα, κι αυτό είναι η δύναμη του να ζούμε στο παρόν.

Φαντάσου πόσο πιο ικανοποιητική θα ήταν η ζωή μας αν απολαμβάναμε πραγματικά την κάθε στιγμή όπως εκτυλίσσεται, αντί να χανόμαστε στις τύψεις του παρελθόντος ή στις ανησυχίες του μέλλοντος.

Η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις. Όλοι βιώνουμε πόνο – είτε πρόκειται για σωματικό, συναισθηματικό ή ψυχολογικό. Αυτή είναι μια καθολική αλήθεια. Αλλά το να υποφέρουμε, είναι σε ένα βαθμό μια επιλογή.

Είναι η αντίδρασή μας στον πόνο που καθορίζει το εάν υποφέρουμε ή όχι. Συχνά, ενισχύουμε τον πόνο μας με το να αναπολούμε, να αντιστεκόμαστε ή να ευχόμαστε συνεχώς τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Κι αυτό, τελικά οδηγεί στον πόνο.

Συχνά προσκολλούμαστε σε ανθρώπους, υλικά αγαθά, ακόμα και ιδέες ή πεποιθήσεις, φοβούμενοι τη δυσφορία που θα νιώσουμε εάν τα χάσουμε.

Αυτή η προσκόλληση, όμως, είναι σημαντικός παράγοντας της δυστυχίας. Γιατί; Επειδή τα πάντα στη ζωή είναι παροδικά. Η αλλαγή είναι η μόνη σταθερά. Όταν εξαρτόμαστε από κάτι, προετοιμάζουμε τον εαυτό μας για πόνο και απογοήτευση όταν αυτό αλλάξει ή εξαφανιστεί.

Μια κοινή παρανόηση είναι ότι η συμπόνια είναι ένδειξη αδυναμίας. Όμως, στην πραγματικότητα, η συμπόνια είναι μια βαθιά δύναμη. Η συμπόνια περιλαμβάνει την κατανόηση και την ενσυναίσθηση απέναντι στον πόνο των άλλων.

Στον πυρήνα της, έχει να κάνει με την αναγνώριση της κοινής μας ανθρωπιάς. Μας υπενθυμίζει ότι, όπως κι εμείς, έτσι και οι άλλοι, προσπαθούν να βάλουν τα δυνατά τους για να ξεπεράσουν τα σκαμπανεβάσματα της ζωής.

Υπάρχουν φορές που το να μην κάνουμε τίποτα – απλά να είμαστε παρόντες και να παρατηρούμε, μπορεί να είναι πιο παραγωγικό από οποιαδήποτε προσπάθεια. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έντονα συναισθήματα ή δύσκολες καταστάσεις.