Για μια ακόμα φορά βαδίζουμε προς μιαν εθνική εκλογική διαδικασία με κόμματα βουλιαγμένα στην χρόνια παρακμή τους και πολίτες παραδομένους στην πολιτική τους νιρβάνα.

ΟΛΑ τα κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου, από άκρα δεξιά έως άκρα αριστερά, ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ να επεξεργαστούν και να προβάλλουν μια πολιτική πρόταση που να δίνει  λύσεις στα πολλά και μεγάλα προβλήματα της χώρας και του λαού.

Για το λόγο αυτό έχει καταστεί κυρίαρχη μέσα στο κοινωνικό σώμα η άκρως λανθασμένη,  ολοκληρωτική  κι επικίνδυνη αντίληψη ότι δεν υπάρχει άλλη πρόταση πλην εκείνης της δεξιάς. 

Το επιχείρημα αυτό το χρησιμοποιεί ως κυρίαρχο εργαλείο προπαγάνδας το κυβερνών κόμμα,  αλλά η ευθύνη βαραίνει, κυρίως,  ΟΛΑ τα κόμματα της αντιπολίτευσης και το πολιτικό τους προσωπικό, των οποίων οι πολιτικές προτάσεις είτε βρίσκονται μέσα στα πλαίσια της δεξιάς πολιτικής και της λογικής « εγώ θα κάνω το ίδιο, αλλά θα το κάνω καλύτερα από σένα», είτε αποτελούν απλά συνθήματα και ξύλινη γλώσσα,  αφού δεν στοιχειοθετούν το «πώς» και το «τι» της εφαρμογής των όποιων προτάσεών τους.

Για το λόγο αυτό, ό,τι και να καταμαρτυρούν (και σωστά καταμαρτυρούν) σε βάρος της κυβέρνησης δεν έχει αντίκρισμα στο εκλογικό σώμα και οι ίδιοι οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης καθιστούν πανίσχυρο και αδιαφιλονίκητο ηγέτη τον Μητσοτάκη, ο οποίος σε διαφορετικές πολιτικές συνθήκες θα είχε καταβαραθρωθεί.

Επομένως, έχουμε σοβαρό πολιτικό πρόβλημα στην Ελλάδα, το οποίο μόνο η πολιτική ενεργοποίηση των πολιτών θα μπορούσε να λύσει. Όμως, εκείνη η έντονη πολιτικοποίηση των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων που αποτέλεσε τον καμβά για έναν μεγάλο και ριζικό μετασχηματισμό, αποτελεί σήμερα μόνο μιαν ανάμνηση και μια νοσταλγία. Ο ελληνικός λαός, ηττημένος από τα ίδια του τα πολιτικά λάθη (χρόνια κι επαναλαμβανόμενα), προδομένος από τον συνδικαλισμό  και το μαζικό κίνημα, εξορισμένος από τα κόμματα των οποίων έπρεπε να αποτελεί  θεμελιακό στοιχείο, αποσυνδεμένος από την οικτρή πραγματικότητα που βιώνει, έχοντας υποστεί «πλύση εγκεφάλου» από τα όργανα του παγκόσμιου και ντόπιου Συστήματος,  έχει περιπέσει σε κατάσταση λήθαργου, απογοήτευσης και απάθειας, εθίζεται να μεταθέτει τις ευθύνες εκτός εαυτού και αναμένει ή δημιουργεί Μεσσίες και από Μηχανής Θεούς σηματοδοτώντας την  επιστροφή στον κλειστό, ανασφαλή μεσαιωνικό άνθρωπο..

Αυτό, βεβαίως, κάνει το ανίκανο και ανεύθυνο πολιτικό προσωπικό της χώρας  να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση, να νιώθει ισχυρό και απρόσβλητο και να απολαμβάνει την κυβερνητική και κομματική εξουσία.

Και τώρα, ενόψει των ευρωεκλογών 2024, οι πολίτες είναι έτοιμοι να διαπράξουν ακόμα ένα μεγάλο πολιτικό λάθος, να απέχουν, δηλαδή, από τις εκλογές, ισχυροποιώντας το πολιτικό κατεστημένο το οποίο στη συνείδησή τους καταδικάζουν, διαιωνίζοντας την τραγική κατάσταση που βιώνουν στην ζωή τους και δίνοντας την δυνατότητα στις μειοψηφίες να αποφασίζουν ερήμην τους και να διαμορφώνουν καταστάσεις.

Ας θυμηθούμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες ταύτιζαν την αποχή με τη δειλία, ένα χαρακτηριστικό ασύμβατο με την ιδιότητα του πολίτη. Η αποχή από τα κοινά εθεωρείτο προδοσία, πράξη αντικοινωνική και αντιδημοκρατική.

Οι πολίτες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η  ψήφος είναι το μοναδικό όπλο που διαθέτουν για να αλλάξουν τη μοίρα τους. Αρκεί να το χρησιμοποιήσουν (και να το χρησιμοποιήσουν ΣΩΣΤΑ) προς κάθε κατεύθυνση, ως συνειδητοί, υπεύθυνοι και ενεργοί πολίτες και όχι ως οπαδοί, φερέφωνα, χειροκροτητές και υποτακτικοί.