Γεννήθηκε στο Νοβοροσίσκ της Ρωσίας. Ένα μικρό κορίτσι που σε βρεφική ηλικία χάνει και τους δύο γονείς της. Έρχεται ως πρόσφυγας στην Αθήνα . Από την τρυφερή ηλικία των 9 χρόνων γίνεται υπηρέτρια σε διάφορα σπίτια πλουσίων . Πόνος θλίψη κούραση όλα τα άντεχε όλα τα βαστούσε η παιδική ψυχή της βλέπεις δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Τα χρόνια σε ξένα αφεντικά περνούσαν δύσκολα όπου γύρω στην δεκαετία του '30 γνωρίζει έναν τσαγκάρη. Φτωχός άνθρωπος του μεροκάματου αλλά είχε μια λεβεντιά που την κέρδισε. Ερωτεύονται παντρεύονται και κάνουν την οικογένεια τους . Στα σκληρά χρόνια της κατοχής έπρεπε να επιζήσουν αυτοί και τα δύο τους παιδιά . Δύο γιοί ο Λευτέρης και ο Γιάννης.
Ζούσαν σε μιαν αυλή. Φωκαίας 18. Kάτω από την πλατεία Κυριακού (Bικτωρίας). H αυλή είχε οχτώ δωμάτια, μια βρύση και ένα κοινόχρηστο αποχωρητήριο. Kάθε δωμάτιο και μια οικογένεια. Mε τρία και τέσσερα άτομα η καθεμιά. «Aρχηγοί» των οικογενειών, μεροκαματιάρηδες. Mαραγκοί, χτίστες, τσαγκαράδες, υδραυλικοί, αρτεργάτες, σερβιτόροι, γιαουρτάδες.

Κάποια στιγμή ο πατέρας παθαίνει φυματίωση. Μέσα στην κατοχή δεν υπήρχε τίποτα για να φάει ο άρρωστος πατέρας . Λίγο καιρό πριν η γυναίκα είχε γεννήσει τον Γιάννη της . Για καλή της τύχη το στήθος της ήταν γεμάτο γάλα. Έτσι σκέφτηκε πως αν ο μικρός Λευτέρης της πίεζε το στήθος θα μπορούσε να δώσει γάλα στον φυματικο άντρα της. Έτσι λοιπόν το μικρό αγόρι στραγγιζε το στήθος της μάνας κάθε μέρα και από αυτό το γάλα που έβγαζαν το έδιναν στον πατέρα , αυτός το έπινε και στο τέλος κατάφερε να επιζήσει.

Ο μικρός Λευτέρης έπρεπε να πάει σχολειό να μάθει γράμματα . Έτσι και έγινε . Πήγε και για όλους ήταν ο γιος της καθαρίστριας. Δεν τον πείραζε όμως γιατί ο μικρός είχε τρόπους διαφυγής .
Η διασκέδαση του ήταν να κάθεται στο παράθυρο μαζί με τον πατέρα και τον αδελφό του και να τραγουδούν. Κάποια μέρα μάλιστα στην κατοχή
δεν υπήρχε τίποτα να φάνε , η μάνα όμως είχε βρει κάπου μια κονσέρβα με 5-6 φασόλια και επέστρεψε στο σπίτι ευτυχισμένη. Έκανε το δάχτυλό της σαν φτυαράκι και έπαιρνε ένα φασόλι, χόρευε, έβαζε το δάχτυλο στο στόμα των παιδιών και τα τάιζε…
Αγώνας ζωής , αξιοπρέπειας και τιμής . Ένας ατελείωτος διαρκής αγώνας , που ακόμη και όταν έφτασε στα εξήντα της συνέχιζε να δίνει . Αν και αναλφαβητη αποφάσισε πως πρέπει να μάθει γράμματα γιατί πίστευε πως ήταν ντροπή να μην ξέρει να διαβάζει...και έτσι έμαθε ανάγνωση.

Μιλάμε φυσικά για τους γονείς του Λευτέρη Παπαδόπουλου για αυτούς που πάντα ο σπουδαίος στιχουργός - ποιητής όταν αναφέρεται σε αυτούς λέει :
"Είμαι από μια πολύ μεγάλη οικογένεια! Λένε συνήθως “αυτός είναι από μεγάλη οικογένεια” και εννοούν, οι ηλίθιοι, ότι είναι από οικογένεια που έχει λεφτά. Όχι, εγώ είμαι από μεγάλη οικογένεια διότι οι γονείς μου ήτανε φουκαράδες και δουλεύανε για το μεροκάματο. Για να με στείλουν εμένα μέχρι και το πανεπιστήμιο. Άνθρωποι της βιοπάλης. Αυτό θα πει τίτλος τιμής και αυτό θα πει μεγάλη οικογένεια. Είμαι από μεγάλη οικογένεια!»

(Από το προφίλ της Βάσως Γαστουνιώτη)