Είναι οι πιο δικοί μας άνθρωποι εκείνοι που θεωρούνται δεδομένοι, απομυθοποιημένοι και εν τέλει καταποντισμένοι από την κατάφορη αδικία.

Είναι οι πιο δικοί μας άνθρωποι οι οποίοι, εφόσον άγγιξαν την σφαίρα του οικείου, έγιναν το απόλυτο δεδομένο στη ζωή μας.

Και ξέρετε κάτι; Τα μεγαλύτερα λάθη τα κάνουμε με τους δικούς μας ανθρώπους.

Τους δεδομένους.

Τους πάντα εκεί.

Επειδή ακριβώς νομίζουμε πως θα είναι πάντα εκεί.

Πως ακόμα και αν κάνουμε λάθος έχουμε άπλετο χρόνο να το διορθώσουμε.

Πως ίσως δεν θα χρειαστεί και να το διορθώσουμε.

Γιατί πιστεύουμε πως αυτοί οι άνθρωποι μας έχουν συγχωρέσει πριν κάνουμε κάτι.

Θεωρείται δεδομένο και αυτό.

Γιατί πιστεύουμε πως μας δέχονται έτσι ακριβώς όπως είμαστε.

Με τα σωστά και με τα λάθη μας.

Και δεν μας νοιάζει πια πώς θα φερθούμε.

Και τελικά καταλήγουμε να φερόμαστε σωστά και ανθρώπινα σε ξένους ανθρώπους για να εξιλεωθούμε στα μάτια μας για όσα κάναμε σε εκείνους τους ανθρώπους, τους δικούς μας, τους πολύ δικούς μας. Πολλές φορές χωρίς καν να το καταλάβουμε.

Πώς καταντήσαμε έτσι;

Να δείχνουμε την αγάπη και τον σεβασμό μας σε αγνώστους και να μένουμε άπραγοι μπροστά στο φευγιό των δικών μας…

Ναι… δεν σας το είπα;

Δεν είναι καθόλου δεδομένο πως θα είναι πάντα εκεί.

Δεν είναι καθόλου δεδομένο πως θα δεχτούν τα λάθη μας και θα μας συγχωρέσουν a priori.

Δεν είναι καθόλου μα καθόλου δεδομένο πως θα μείνουν αν εμείς δεν τους τοποθετήσουμε στη θέση που αξίζουν πραγματικά στη ζωή μας.

Αλλά ακόμα και αν μείνουν από επιλογή, κάποια στιγμή δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να μη μείνουν τελικά.

Αλλά ακόμα και αν μείνουν, ποιος μας λέει ότι συναισθηματικά δεν έχουν ήδη φύγει;

Είθε να έχω την κρίση να διακρίνω πότε έχω αδικήσει έναν δικό μου άνθρωπο, την ευγένεια να το παραδεχτώ και τη δύναμη να δείξω πόσο σημαντικός μου είναι.

Χρειάζεται τόση δύναμη για να δείξουμε πόσο σημαντικός μας είναι κάποιος. Γιατί τίποτα δεν είναι αυταπόδεικτο.

Γιατί δεν είναι αρκετά τα συναισθήματα από μόνα τους. Γιατί οι πράξεις είναι αυτές που μιλάνε. Γιατί τα σ’ αγαπώ δεν είναι για να μένουν στα ανείπωτα.

Προτείνω λοιπόν να αγαπάμε τους δικούς μας ανθρώπους τόσο όσο τους αγαπάμε, έτσι όπως τους αγαπάμε. Αλλά να τους αγαπάμε.

Να τους δείχνουμε το πόσο τους αγαπάμε.

Να τους επιτρέπουμε να δουν πόσο σημαντικοί είναι για μας.

Να βρίσκουμε κάθε ευκαιρία για να τους διεκδικούμε.

Να μαθαίνουμε κάτι καινούριο για αυτούς κάθε μέρα.

Να ξοδεύουμε κάθε σ’ αγαπώ, κάθε συγγνώμη και κάθε ευχαριστώ που δικαιωματικά τους ανήκει.

Και είναι απλό: αρκεί να σκεφτόμαστε πως δεν είναι δεδομένο πως θα είναι για πάντα εδώ.

Γιατί δεν θα είναι.

Ούτε και εμείς.