Το πολιτικό σκηνικό είναι θολό, βαρύ μαύρο σύννεφο. Στο κλάσμα της άσκησης της πολιτικής, κοινός ο αριθμητής, τα προβλήματα που ζει καθημερινά η ελληνική κοινωνία, προβλήματα που η πολιτική της κυβέρνηση δημιούργησε. Κοινός και ο  παρονομαστής σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, η αμφισβήτηση της πολιτικής που ακολουθούν οι ηγεσίες τους. Σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ αμφισβητούνται οι ίδιοι οι πρόεδροί τους, με αποτέλεσμα και τα δύο κόμματα να οδεύουν σε εκλογή νέων αρχηγών.

Το πολιτικό προσωπικό αγωνιά για τις εξελίξεις που έρχονται στη χώρα, αλλά και ειδικά για κάθε κόμμα.

Η ορθότητα της πολιτικής που ακολουθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης αμφισβητείται, συνεχιζόμενη  η αδυναμία να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε λιγότερο από έναν χρόνο βρίσκεται σε μια εσωτερική περιδίνηση μετά την αμφισβήτηση της ηγεσίας του Στέφανου Κασσελάκη από την Κ.Ε., οδεύει και πάλι σε Συνέδριο και εκλογή νέου αρχηγού, δυστυχώς σε κλίμα πολεμικής  αντιπαράθεσης και μεγάλης εσωστρέφειας. Στο ΠΑΣΟΚ αμέσως μετά τις ευρωεκλογές αμφισβητήθηκε ο Νίκος Ανδρουλάκης, η ικανότητά του να αυξήσει τη δύναμη του κόμματος, να κερδίσει τη δεύτερη θέση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής ότι στα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης υπήρξε αμφισβήτηση των ηγεσιών, σχεδόν ταυτόχρονα, αμέσως μετά τις ευρωεκλογές. Μάλιστα, ήταν κάτι που πολλοί προέβλεπαν και για τα δύο κόμματα.

Η αιτίες είναι υπαρκτές όσο και να θέλουν κάποιοι  να εθελοτυφλούν

Οι αναταράξεις στο πολιτικό σύστημα έχει δύο βασικές αιτίες. Η πρώτη πολύ σημαντική είναι η εμφανείς  πλέον απογοήτευση μεγάλων κοινωνικών ομάδων για την πραγματική τους κατάσταση, την οποία δεν μπορεί να καλύψει η πολιτική Μητσοτάκη. Συγχρόνως αρχίζει και γίνεται συνείδηση ότι οι ακολουθούμενες πολιτικές δημιουργούν, αντί να γιατρεύουν προβλήματα (οικονομία, Υγεία, ακρίβεια κ.λπ.). Ταυτόχρονα, όμως, η αντιπολίτευση, πρώτα η αξιωματική, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, και ακολούθως το ΠΑΣΟΚ, δεν προσφέρει ασφάλεια, δεν πείθει πως έχει να προσφέρει ή ότι μπορεί να προσφέρει αποτελεσματικές λύσεις. Η πορεία τους προκαλεί απογοήτευση, οδηγεί στην αποχή όχι μόνο από την κάλπη, αλλά γενικότερα αποστασιοποίηση από την πολιτική.

Η δεύτερη αιτία είναι η ίδια η κατάσταση στο πολιτικό προσωπικό, το οποίο φαντάζει λιγότερο ικανό να διαχειριστεί τα μεγάλα θέματα. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στα κόμματα, στα κομματικά στελέχη, στους εν ενεργεία πολιτικούς, στους θεσμούς αυξάνεται τάχιστα. Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που άρχισε η κρίση στα ίδια τα κόμματα-παρατάξεις. Σ’ αυτό συνέβαλλα τα μέγιστα και τα ΜΜΕ

Ο ισχυρός κυβερνήτης και η ισχυρή κυβέρνηση το βασικό αφήγημα του Κυριάκου Μητσοτάκη όχι μόνο άρεσε, αλλά γέννησε και μεγάλες προσδοκίες. Αυτό υποτιμήθηκε από την αντιπολίτευση διότι δεν έγινε κατανοητή η ανάγκη του πληθυσμού για ασφάλεια, από κάθε άποψη. Υποτιμήθηκε η έννοια τους, η σημασία της σε καιρούς μεγάλων αλλαγών και ρευστότητας σε ευρωπαϊκό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο σήμερα πλέον ο ίδιος ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να καλύψει την αδυναμία του να αντιμετωπίσει τη δύσκολη πραγματικότητα υπέρ των πολλών. Γίνεται  πλέον εμφανέστατη η μεροληπτική στάση του υπέρ των λίγων. Δεν μπορεί, επίσης, να κρύψει το αποτέλεσμα της πολιτικής του σε ό,τι αφορά το κοινωνικό κράτος, το οποίο διέλυσε.

Η κατάσταση αυτή προκαλεί ταυτόχρονα ανασφάλεια σε ό,τι αφορά τις ίδιες τις διαθέσεις του κ. Μητσοτάκη για το μέλλον. Κάνουν λοιπόν την εμφάνιση τους δειλά δειλά πλέον παράγοντες που δεν θέλουν να επιτρέψουν στον Κ. Μητσοτάκη να ορίσει ούτε το δικό τους πολιτικό μέλλον ούτε το μέλλον της Ν.Δ. Οι κοινές εμφανίσεις των Καραμανλή και Σαμαρά αποδεικνύουν ότι αμφισβητείται πλέον ολόκληρο το αφήγημα Μητσοτάκη και πρωτίστως η διάθεσή του να καθορίσει την πορεία της συντηρητικής παράταξης και μετά την αποχώρησή του από το Μέγαρο Μαξίμου.

Μία ισχυρή ένδειξη των παραπάνω η εμφάνιση των 11 βουλευτών της Ν.Δ. για ένα καίριο κοινωνικο-οικονομικό θέμα. Η αμφισβήτηση Μητσοτάκη προφανώς αυτή την πολιτική στιγμή δεν παραπέμπει αυτομάτως σε κυβερνητική κρίση, δείχνει όμως το αβέβαιο βήμα. Η αμφισβήτηση Μητσοτάκη πλέον έχει δρομολογηθεί

Η σχεδόν ταυτόχρονη αμφισβήτηση των δύο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, όσο και αν έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά, αντιπροσωπεύει τη βασική αδυναμία και των δύο κομμάτων. Η πρότασή τους, το βασικό αφήγημά τους δεν πείθει, δεν είναι ελκυστικό, παρά την αγριότητα της κυβερνητικής πολιτικής, η οποία, πέρα από το οικονομικό της σκέλος, περιλαμβάνει και την καταπάτηση βασικών δικαιωμάτων και θεσμών. Κραυγαλέα παραδείγματα, τα Τέμπη και οι υποκλοπές. Κι όμως, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, πρώτα, όσο και το ΠΑΣΟΚ ως τρίτο κόμμα δεν πετυχαίνουν άνοδο της επιρροής τους.

Η εξήγηση που δόθηκε είναι η ανικανότητα -για διαφορετικούς λόγους- των Κασσελάκη και Ανδρουλάκη. Η εξήγηση αυτή είναι πολύ ρηχή,  δεν μπορεί να κρύψει τη βασική αδυναμία σε ό,τι αφορά το πολιτικό αφήγημα. Αυτός λόγος καταρρίπτεται καθώς η βάση των δυο κομμάτων (μέλη, ψηφοφόροι) δεν αποδέχεται την αμφισβήτηση, με αποτέλεσμα να προηγούνται και πάλι στις δημοσκοπήσεις οι Κασσελάκης και Ανδρουλάκης. Η εσωκομματική ένταση μεγαλώνει και απλώνεται γιατί υπάρχουν και στα δύο κόμματα και άλλα σχέδια. Πρώτα αυτό που αφορά τη δημιουργία της μεγάλης Κεντροαριστεράς και που την γλυκοκοιτάζουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επίσης και της Κεντροδεξιάς. που αγγίζει τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ένα σημαντικό κομμάτι της Ν.Δ.

Θα ήταν λάθος να κοιτάει κανείς τις ιδεολογικές εντάσεις μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΠΑΣΟΚ. 

Η ιδεολογική παράμετρος είναι ισχυρότερη αυτή την ώρα στη Ν.Δ. και ας μη φαίνεται γιατί δεν προβάλλεται από τα ΜΜΕ. Η δεξιά πτέρυγα επιμένει στην πιστή εφαρμογή των αξιών της παράταξης, λοξοκοιτώντας και πιο δεξιά, δηλαδή σε ατζέντες της Ακροδεξιάς (ασφάλεια, Κράτος Δικαίου, τρόπος ζωής, μετανάστες κ.ά.). Το νομοσχέδιο για τη συμβίωση των ομόφυλων ζευγαριών ανέδειξε ακριβώς αυτή την παράμετρο. Και αυτός που παρουσιάζει ολοκληρωμένη ατζέντα σκληρής δεξιάς αντίληψης είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Τόσο ο Αντ. Σαμαράς όσο και ο Κ. Καραμανλής διαφωνούν με την άκρως νεοφιλελεύθερη πολιτική του Κ. Μητσοτάκη, η οποία κυριαρχεί σε Ευρώπη και Αμερική.

Στην αντιπαράθεση εντός του ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί, δυστυχώς, η προσωπική διάσταση, κάτι που επικαλύπτει την όποια πολιτική ουσιαστική διαφωνία ή προβληματισμό. Όπως επίσης και στο ΠΑΣΟΚ η συζήτηση περιστρέφεται κυρίως γύρω από την ικανότητα ή μη του Ν. Ανδρουλάκη. Το εντυπωσιακό και  αξιοπρόσεκτο είναι η εμφάνιση της κυρίας Διαμαντοπούλου για να θέσει θέματα ουσιαστικών διαφωνιών, προτάσσοντας το ζήτημα της κυβερνησιμότητας.

Το θέμα του προσανατολισμού της κυβερνητικής πολιτικής, είτε κρύβεται από τα στελέχη του αλλά κυρίως από τα ΜΜΕ στην περίπτωση του κ. Μητσοτάκη, δεν βγαίνει στο προσκήνιο κυρίως λόγω ουσιαστικής αδυναμίας (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ). Με αρνητικό έως αυτή τη στιγμή αποτέλεσμα. Και για όλους αυτούς τους λόγους το πολιτικό σύστημα είναι στον αέρα. το μετέωρο βήμα του πελαργού, χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει, πότε και από ποιον θα γίνει η μεγάλη έκρηξη!

Παναγιώτης Κουμουνδούρος

Συντονιστής ΝΕ Λακωνίας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ