Βορειοανατολικά τῆς Ἀναβρυτῆς, σκαρφαλωμένη στίς πλαγιές τοῦ Ταϋγέτου καί πάνω ἀπό τήν περιοχή πού ἀναφέρεται στούς χάρτες ὡς Χρυσολάγκαδο, βρίσκεται τό μετόχι τῆς Μονῆς τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα, ἡ Μονή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, πού εἶναι γνωστή στόν λαό τῆς Λακωνίας ὡς «Παναγία Φανερωμένη».

Χτίστηκε λίγο πρίν τά μέσα τοῦ 19^ου αἰῶνα, πάνω σέ ἐρείπια παλαιότερου ναοῦ, πού ἦταν ἐπίσης ἀφιερωμένος στήν Παναγία.

Κτήτορας τῆς Μονῆς ήταν ὁ Ἱερομόναχος Ἀθανάσιος Λαδόπουλος, ὁ ὁποῖος στήν παιδική του ἡλικία γύρω στό 1840, καθ’ ὑπόδειξιν τῆς Θεοτόκου, βρῆκε τήν εἰκόνα της, στήν θέση πού ὀνομάζεται «Ἀσκηταριό» καί εἶναι κάτω ἀπό τήν σημερινή Μονή.

Ἐπίσης, ἡ Θεοτόκος ὑπέδειξε στόν κτήτορα τήν θέση πού χτίστηκε ἡ Μονή καί τήν ἐπωνυμία «Φανερωμένη» γιά τήν εἰκόνα της, πού ἡ ἴδια τοῦ φανέρωσε. Ὁ κτήτορας ἔχτισε καί τά πρῶτα κελλιά καί ἀγόρασε καί τήν περιοχή πού βρίσκεται στόν περιβάλλοντα χῶρο.

Μέ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου κατά τό ἔτος 1890 ἡ Ἱερά Μονή Φανερωμένης ἀναγνωρίστηκε ὡς ἰδιόκτητος τοῦ Ἱερομονάχου Ἀθανασίου Λαδοπούλου, ὁ ὁποῖος κατά τό ἔτος αὐτό προήχθη στό ἀξίωμα τοῦ Ἀρχιμανδρίτου.

Στήν συνέχεια ἡ Μονή ἐξακολούθησε νά διοικεῖται ἀπό τόν Ἡγούμενό της Ἀρχιμανδρίτη Ἀθανάσιο, πού εἶχε ἀναγνωριστεῖ ἐπίσημα ὡς ἰδιοκτήτης, κτήτορας καί ἱδρυτής αὐτῆς, μέχρι τόν ὁσιακό θάνατό του, πού συνέβη κατά τό Μάρτιο τοῦ 1910.

Μετά τήν κοίμηση τοῦ κτήτορα περιῆλθε στήν κυριότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Τεσσαράκοντα, σύμφωνα μέ τήν ἐπιθυμία του, ὅπως τήν εἶχε ἐκφράσει στήν ἰδιόχειρη διαθήκη του.

Ἡ ὁσιακή ζωή καί ἡ πνευματικότητα τοῦ κτήτορα, ἀλλά καί τῶν διαδόχων του ἁγιοσαραντιτῶν πατέρων μετοχιάρηδων πού στήν συνέχεια ὑπηρέτησαν στό μετόχι, τό κατέστησαν παλλακωνικό προσκύνημα.

Πλῆθος χριστιανῶν συρρέουν γιά νά προσκυνήσουν τήν θαυματουργή εἰκόνα καθ’ ὅλο τό ἔτος, κυρίως ὅμως κατά τήν ἡμέρα τῆς πανηγύρεως κατά το γενέσιον της Θεοτόκου στις 8 Σεπτεμβρίου.

Ἡ ἀνοδική πορεία τοῦ μετοχίου διακόπηκε προσωρινά κατά τήν περίοδο τοῦ Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, ὅπου τήν 16^ην Νοεμβρίου 1943 γερμανικά στρατεύματα κατοχῆς, λεηλάτησαν, ἀνατίναξαν καί ἐπυρπόλησαν τό ἱερό μετόχι. Μετά τήν λήξη τοῦ πολέμου καί σέ σύντομο διάστημα ἡ Μονή ἀνοικοδομήθηκε χάρη στίς προσπάθειες τῶν τότε πατέρων καί στήν ὑλική βοήθεια πολλῶν εὐλαβῶν ντόπιων καί ομογενών χριστιανῶν.

Σήμερα στό Μετόχι διακονεῖ, ἐπί 34 συναπτά ἔτη, ὁ Πανοσ. Ἀρχιμανδρίτης  Ἱερόθεος Βαρβιτσιώτης, ἀδελφός τῆς Μονῆς Ἁγίων Τεσσαράκοντα, συνεχίζοντας τό ἔργο τῶν προκατόχων του, δηλαδή τή συντήρηση καί τόν ἐξωραϊσμό τοῦ μετοχίου.

Ἔχει πραγματικά μετατρέψει τό μονύδριο σ’ ἕνα μικρό παράδεισο καί κρατάει τήν πόρτα ἀνοικτή γιά κάθε εὐλαβῆ προσκυνητή πού θά φτάσει στή Μονή τῆς Φανερωμένης.

Ἡ Μονή ἀπέχει ἀπό τήν Σπάρτη περίπου μισή ὥρα, ὑπάρχει καλός ἀσφαλτοστρωμένος δρόμος πού ὁδηγεῖ σ’αὐτή, μέσῳ μιᾶς πανέμορφης διαδρομῆς μέ θέα πρός τήν κοιλάδα του Ευρώτα.