Η ελαιοπαραγωγή στην Ελλάδα βρίσκεται στο κρίσιμο σταυροδρόμι της εγκατάλειψης και της αναγέννησης. Την ώρα που η Ισπανία εφαρμόζει παρεμβατικές πολιτικές απόσυρσης για να σταθεροποιήσει τις τιμές, στην Ελλάδα η κυβέρνηση επιλέγει τη γνωστή τακτική: φόροι, τέλη και αδράνεια.

Το ελαιόλαδο δεν είναι απλώς ένα ακόμα προϊόν του πρωτογενούς τομέα. Είναι εθνικό σύμβολο, είναι παράδοση, είναι ταυτότητα. Όμως η διαχείρισή του υπονομεύεται από διαχρονική αδιαφορία.

Το ΑΚΚΕΛ προτείνει τα ακόλουθα:

• Θέσπιση μόνιμου μηχανισμού απόσυρσης πλεονασμάτων, κατά τα πρότυπα της Ισπανίας, για την αποτροπή καταρρεύσεων τιμών. 
• Φορολογική ανάσα για μικρά ελαιοτριβεία με κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος. 
• Ενίσχυση εξαγωγών επώνυμου ΠΟΠ ελαιολάδου και εθνική στρατηγική branding του ελληνικού προϊόντος. 
• Υποχρεωτική ιχνηλασιμότητα και καταπολέμηση των "ελληνοποιήσεων" που πλήττουν το όνομα του ελληνικού λαδιού. 
• Στήριξη εκσυγχρονισμού των μονάδων παραγωγής και μείωση του ενεργειακού κόστους. 

Η εθνική πολιτική για το ελαιόλαδο δεν μπορεί να περιορίζεται σε ευχολόγια. Ούτε να εξαντλείται σε ελέγχους στους… τενεκέδες. Η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα προσέγγιση με επίκεντρο τον παραγωγό και όχι τον εισπρακτικό μηχανισμό του κράτους.

Όσο καθυστερούμε, χάνουμε. Όχι μόνο εισόδημα, αλλά και τον πολιτισμό μας.

Πηγή: https://www.agrocapital.gr/