Με επιτυχία και μεγάλο ενδιαφέρον από τον κόσμο που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα, πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση – συζήτηση της Τομεακής Επιτροπής Λακωνίας του ΚΚΕ, την Δευτέρα 22 Οκτώβρη  στην αίθουσα του ΚΑΠΗ Σπάρτης με θέμα: «Νερό: Δυσεύρετο αγαθό για τον λαό – πεδίο κερδοφορίας για τους ομίλους. Η τραγική κατάσταση στην Λακωνία - Οι θέσεις του ΚΚΕ».

Την κεντρική ομιλία πραγματοποίησε ο Γιάννης Κελλάρης, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ και Περιφερειακός Σύμβουλος με την «Λαϊκή Συσπείρωση», ο οποίος μεταξύ άλλων ανέφερε:

«Η συζήτηση για το νερό  στις μέρες μας είναι επίκαιρη όσο ποτέ και το ενδιαφέρον που υπάρχει είναι δικαιολογημένο, αφού τα προβλήματα από την αντιλαϊκή διαχείρισή του είναι μεγάλα αλλά και οι εξελίξεις με τν διαχείρισή του τρέχουν. 

Η συζήτηση που γίνεται σήμερα, επικεντρώνεται στην κλιματική αλλαγή και την λειψυδρία, συνειδητά βέβαια για να κρυφτεί η πραγματική αιτία των προβλημάτων που είναι η αντιλαϊκή πολιτική διαχείρισης του νερού που δεν το λογαριάζει ως κοινωνικό αγαθό αλλά ως εμπόρευμα, αλλά και να δικαιολογηθούν οι νέες μεταρρυθμίσεις.

---- 

Όλες οι εξελίξεις, διεθνώς και στη χώρα μας επιβεβαιώνουν  ότι στο καπιταλιστικό σύστημα, που τα πάντα, ο αέρας, το νερό, η υγεία, κάθε κοινωνικό αγαθό και φυσικός πόρος μετατρέπονται από κοινωνική ιδιοκτησία σε ακριβοπληρωμένα για τους λαούς εμπορεύματα, σε πηγή αστείρευτων κερδών για το μεγάλο κεφάλαιο, δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση, ούτε βέβαια στο ζήτημα της διαχείρισης του νερού.

Σε παγκόσμιο επίπεδο ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης ευθύνεται για το γεγονός ότι πάνω από δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν σήμερα καθημερινή πρόσβαση σε επαρκές και καθαρό νερό, ενώ εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν από αρρώστιες που συνδέονται με την έλλειψή του. Πάνω από 850 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε παραγκουπόλεις, στις οποίες δεν υπάρχουν λειτουργικά δίκτυο ύδρευσης και  καθαρό νερό.

Στις μέρες μας πάνω από 1,16 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο εξαρτώνται από επιχειρηματικούς ομίλους ύδρευσης. Το 1990 ήταν μόλις 51 εκατομμύρια ενώ έγκυρες μελέτες προβλέπουν ότι τα επόμενα χρόνια  περισσότερο από το 75% της ευρωπαϊκής αγοράς στον τομέα και το 85% της αντίστοιχης αμερικανικής θα διαχειρίζονται πολυεθνικοί όμιλοι.

Τη ραγδαία αυτή αύξηση καρπώνονται γύρω στις 15 πολυεθνικές που κυριαρχούν.

----

Δεν είναι η πρώτη φορά που η χώρα μας αντιμετωπίζει συνθήκες παρατεταμένης ξηρασίας. Με αυτή την έννοια, θα λέγαμε ότι η κυβέρνηση της ΝΔ και τα άλλα κόμματα, μάλλον αναζητούν άλλοθι, όταν μιλούν για την “κλιματική κρίση”, αναμασώντας την καραμέλα για την “ατομική ευθύνη” των πολιτών. Για να κρύψουν, φυσικά, πως τα προβλήματα μεγιστοποιούνται, εξαιτίας της έλλειψης των αναγκαίων υποδομών και από το γεγονός ότι η διαχείριση του νερού από το κράτος, γίνεται με κριτήριο το κέρδος και όχι τις ανάγκες των εργαζομένων, των αγροτών, του λαού.

Εδώ βρίσκεται η καρδιά του ζητήματος, εδώ πρέπει να επικεντρωθεί η συζήτηση, αλλά και οι λαϊκές διεκδικήσεις. Ορισμένα στοιχεία που τους διαψεύδουν:

      Η χώρα μας, με πάνω από 1.500 χειμάρρους και χάνει κάθε χρόνο 86 περίπου εκατ. κυβικά μέτρα νερού από τις ορεινές περιοχές.

      Για όλες τις ανάγκες της χώρας, σε έναν χρόνο, καταναλώνεται μόλις το 6% του ετήσιου βρόχινου νερού.

      Στις πόλεις περίπου το 40% της παροχής νερού χάνεται λόγω διαρροών στα πεπαλαιωμένα δίκτυα.

      Έχουμε ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά αξιοποίησης των ωφέλιμων εσωτερικών υδάτινων πόρων. Περίπου 12,5% αξιοποιείται.

      Σε όλα τα παραπάνω, προστίθεται το γεγονός ότι το πανελλαδικά διαθέσιμο υδάτινο δυναμικό δεν αξιοποιείται ορθολογικά, ανάλογα με τις ανάγκες ανά περιοχή, ενώ καθυστερούν μια σειρά από αναγκαία έργα υποδομής για τη συγκέντρωση, τη διοχέτευση και τη σωστή κατανομή του νερού.

      Αντίστοιχα οι αντιπλημμυρικές υποδομές δεν θεωρούνται “επιλέξιμες” από την ΕΕ και δεν χρηματοδοτούνται, επειδή δεν έχουν ανταποδοτικότητα για κράτος και κεφάλαιο.

      Άρα, το πρόβλημα, δεν είναι ότι λείπουν οι τεχνικές και οργανωτικές λύσεις απέναντι στη λειψυδρία, αλλά το ότι δεν υλοποιείται συγκεκριμένη πολιτική και έργα, τα οποία θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.

      Ας πάρουμε για παράδειγμα αυτή την περιοχή εδώ της Λακωνίας, όπου υπάρχουν υδάτινοι πόροι, ποτάμια, ρέματα που διασχίζουν όλο τον νομό, όμως τα προβλήματα είναι τεράστια και στην ύδρευση όπου μια σειρά περιοχές αντιμετώπισαν προβλήματα με την επάρκεια, με διακοπές στην υδροδότηση, μικρή πίεση στο δίκτυο κλπ ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που παρουσιάζονται προβλήματα και με την ποιότητα του νερού όπου σε πολλές περιπτώσεις είναι επιβαρυμένο με ρύπους, υφάλμυρο και στα όρια ακαταλληλότητας για ανθρώπινη κατανάλωση και οικιακή χρήση.

Αλλά και στην άρδευση τα προβλήματα απειλούν το εισόδημα των  βιοπαλαιστών αγροτών, όπου σε πολλές περιοχές λένε το νερό νεράκι για τις καλλιέργειές τους και την παραγωγή που κινδυνεύουν να καταστραφούν, αν δεν έχουν ήδη καταστραφεί από την έλλειψη νερού αλλά και του φαινομένου της υφαλμύρωσης όπου κυρίως στη νότια Λακωνία που έχει επηρεάσει μεγάλο μέρος των γεωτρήσεων.

 Από τη μια δίνονται δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από το ΕΣΠΑ και άλλα προγράμματα  στη Λακωνία, όπως και την υπόλοιπη Πελοπόννησο, για τη διαμόρφωση των υποδομών για την καπιταλιστική ανάπτυξη, εκατομμύρια ευρώ για λιμάνια ώστε να πιάνουν κρουαζιερόπλοια, εκατομμύρια ευρώ για τα αλιευτικά- τουριστικά καταφύγια για να δένουν οι σκαφάτοι τα γιοτ, για αναπλάσεις και μια σειρά άλλα έργα που μπορούμε να αναφέρουμε, αλλά το φράγμα της Κελεφίνας, έργο ζωτικής σημασίας για την ευρύτερη περιοχή είναι για χρόνια στον αυτόματο πιλότο και μόλις φέτος έγινε η δημοπράτηση και βγήκε ο ανάδοχος για την κατασκευή του.

Μάλιστα το έργο όταν κάποια στιγμή τελειώσει και δεν έχει την πορεία π.χ. του φράγματος Ασωπού στη Κορινθία όπου έχει καταντήσει «νέο γεφύρι της Άρτας», δεκαετίες ανολοκλήρωτο, εντούτοις σε αυτή τη φάση δεν προβλέπεται η κατασκευή δικτύων ώστε να χρησιμοποιηθεί για την άρδευση των καλλιεργειών και αντίστοιχες ανάγκες και είναι πολύ πιθανό να έχει την ίδια τύχη με αντίστοιχα έργα όπως το Φιλιατρινό φράγμα, η λίμνη Τάκα στην Τρίπολη, η λίμνη Δόξα στην ορεινή Κορινθία κ.α. όπου για την ώρα πίνουν νερό τα πουλάκια όπου οι ταμιευτήρες έχουν νερό!

Απουσιάζουν επίσης έργα όπως μικρά ανασχετικά φράγματα σε ρέματα της περιοχής, τα οποία αφενός μπορούν να συγκεντρώσουν την επιφανειακή απορροή λειτουργώντας ως μεγάλες δεξαμενές αναρρύθμισης, αφετέρου να θωρακίζουν τις πεδινές περιοχές από πλημμυρικά φαινόμενα. Τέτοια έργα προφανώς δεν προχωρούν γιατί δεν αποδίδουν τα αντίστοιχα κέρδη στους επενδυτές και δεν είναι επιλέξιμα.

Σύμφωνα με στοιχεία καταγραφής των βροχοπτώσεων καταρρίπτεται ο μύθος ότι πέφτει δραματικά λιγότερο νερό, κάποιοι μιλάνε για μείωση 50%, για πρωτόγνωρες συνθήκες δήθεν, τα πραγματικά στοιχεία όμως λένε ότι το πρόβλημα δεν είναι στο αθροιστικό ύψος βροχής αλλά στον ρυθμό και τον ολοένα και αυξανόμενο αριθμό των βίαιων βροχοπτώσεων που παρατηρούνται κυρίως τους θερμούς μήνες.

Αυτό σημαίνει ότι αν υπήρχαν αυτά τα έργα θα ήταν εφικτό οι ποσότητες αυτές που δεν υπολείπονται τελικά από τον μέσο όρο, σε μερικές περιπτώσεις είναι και μεγαλύτερες!, αντί να καταλήγουν στη θάλασσα και να χάνονται, να αποθηκεύονται και να συμβάλουν καθοριστικά στην άρδευση πεδινών περιοχών με σοβαρά προβλήματα λειψυδρίας και υφαλμύρωσης.

Τέτοια έργα ζωτικής σημασίας για την αγροτική παραγωγή και τον λαό όμως δεν είναι στις προτεραιότητες της ΕΕ, των κυβερνήσεων και της Περιφέρειας.

Αντίθετα συχνά προκρίνουν την λύση της αφαλάτωσης η οποία έχει μπει στα σχέδια τους και ως μια λύση για την περισσευούμενη ενέργεια η οποία όμως εκτός από εξαιρετικά ενεργοβόρα και ακριβή διαδικασία, είναι μη βιώσιμη αφού για την εξασφάλιση βιωσιμότητας αυξάνεται η τιμή του αφαλατωμένου νερού, αλλά έχει και άλλα σοβαρά μειονεκτήματα.

Και σύντροφοι και φίλοι, δεν είναι μόνο το ζήτημα της απουσίας των έργων αλλά και προτεραιοτήτων.

Ξέρουμε πολύ καλά ότι στις περιοχές που το πρόβλημα της λειψυδρίας εμφανίζεται πιο οξυμένο, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, δεν υποφέρουν όλοι το ίδιο. Ποιος δεν ξέρει για παράδειγμα, ότι στους τουριστικούς προορισμούς, προτεραιότητα έχουν οι πισίνες των ξενοδοχείων και όχι οι καλλιέργειες που διψάνε; Ενώ και οι κάτοικοι μαθαίνουν να ζουν με τις συχνές διακοπές νερού; Ποιος δεν ξέρει ότι για παράδειγμα στην Αργολίδα που οι καλλιέργειες ξεραίνονται από το υφάλμυρο νερό δίνουν 54 εκ. ευρώ για να πάει το νερό του Ανάβαλου στην Ερμιονίδα, εκεί δηλαδή που υπάρχουν πεντάστερα ξενοδοχεία με γήπεδα γκολφ και πισίνες;

Επίσης ποιος είναι αυτός που δεν βλέπει σε πολλές περιοχές και μέσα σε συνθήκες υποτίθεται κλιματικής κρίσης να προχωρούν μια χαρά οι επενδύσεις ιδιωτικών εμφιαλωτηρίων που δεσμεύουν πηγές και ολόκληρες περιοχές για γεωτρήσεις αντλούν και εμπορεύονται τεράστιες ποσότητες νερού ενώ δίπλα ολόκληρες περιοχές υποφέρουν από έλλειψη νερού και κάτοικοι λένε το νερό νεράκι! Αυτούς δεν τους επηρεάζει άραγε η κλιματική κρίση;

------

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε, πως όλη η συζήτηση για τη λειψυδρία αξιοποιείται από την κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και τις τοπικές αρχές με συγκεκριμένο στόχο: Για την προώθηση σχεδιασμών που βαθαίνουν την εμπορευματοποίηση του νερού και την εμπλοκή ιδιωτών στη διαχείρισή του, προωθούν την “ατομική ευθύνη” για κατανάλωση νερού με “ρέγουλα” και εξυπηρετούν την αλλαγή καλλιεργειών, με νέο χτύπημα στους βιοπαλαιστές αγρότες.

Μπροστά μας έχουμε και νέες εξελίξεις που θα προχωρήσουν ακόμα περισσότερο την εμπορευματοποίηση - ιδιωτικοποίηση του νερού

Η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, στα χνάρια των προηγούμενων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα με τον νόμο που ψήφισε πριν λίγους μήνες για τη δημιουργία Ανώνυμης Εταιρείας (ΟΔΥΘ ΑΕ) που θα διαχειρίζεται το σύνολο των υδάτων της Θεσσαλίας, με στόχο να γίνει «πιλότος» για όλες τις Περιφέρειες της χώρας και θα έχετε και εσείς ακούσει τον Περιφερειάρχη κ. Πτωχό από τις πρώτες εξαγγελίες του όταν ανέλαβε ήταν η Περιφέρεια Πελοποννήσου να είναι η δεύτερη που θα ακολουθήσει το παράδειγμα της Θεσσαλίας!

 Ταυτόχρονα ετοιμάζεται όπως θα γνωρίζετε βέβαια, γιατί γίνεται μεγάλη κουβέντα στις μέρες μας, να καταθέσει νέο νομοσχέδιο, το οποίο θα περιλαμβάνει τις περιβόητες συγχωνεύσεις Δημοτικών Επιχειρήσεων Ύδρευσης και Αποχέτευσης (ΔΕΥΑ) σε όλη τη χώρα καθώς και την επέκταση των αρμοδιοτήτων της ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ αντίστοιχα σε όμορους νομούς. Δηλαδή σε περιοχές που ούτως ή άλλως έχουν υποστελεχωμένες και απαξιωμένες εδώ και χρόνια υπηρεσίες ΔΕΥΑ.

Τις προηγούμενες μέρες εκδόθηκε η Κοινή Υπουργική Απόφαση, που περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο θα επιβληθούν οι αυξήσεις στα τιμολόγια του νερού, αφού προηγήθηκε μια εκστρατεία ενοχοποίησης του λαού και πλύσης εγκεφάλου ότι “το νερό στη χώρα μας είναι πολύ φθηνό”!

Ουσιαστικά όλες αυτές οι εξελίξεις κινούνται στα πλαίσια της απελευθέρωσης της αγοράς του νερού κατά τα πρότυπα των σιδηροδρόμων, της ενέργειας κ.α. με τα γνωστά οδυνηρά αποτελέσματα για τον λαό και θα οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης και άρδευσης.

Σχεδιασμοί βέβαια που κουμπώνουν ακόμα περισσότερο με την αντιμετώπιση της λειψυδρίας που χρησιμοποιείται ενισχυτικά σήμερα ως πρόσχημα για τις μεταρρυθμίσεις, αλλά ουσιαστικά αφορούν την αποτελεσματικότερη προώθηση επιχειρηματικών κεφαλαίων σε αυτό το προσοδοφόρο τομέα, μέσω μεγαλύτερων πιο συγκεντρωτικών σχημάτων, έτοιμα «φιλέτα» για τους επενδυτές, γεγονός που θα επιφέρει ακόμα μεγαλύτερες αυξήσεις στην τιμή του νερού, σε ύδρευση και άρδευση, κτύπημα των εργασιακών σχέσεων, ακόμα μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών με ταυτόχρονη υποβάθμιση.

Το έδαφος το καλλιέργησαν διαχρονικά κυβερνήσεις και τοπικές αρχές αφού φρόντισαν να απαξιώσουν τις υπηρεσίες, να τις αποψιλώσουν από μόνιμο προσωπικό ώστε να στρώνεται σταδιακά ο δρόμος για τους εργολάβους αλλά ταυτόχρονα να δημιουργούνται προβλήματα στην διαχείριση του νερού, να υπάρχει ανεπάρκεια να μην καλύπτονται οι λαϊκές ανάγκες για φθηνό επαρκές και ποιοτικό νερό, φρόντισαν να τις χρεώσουν με τεράστιο ενεργειακό κόστος με το υψηλό οικιακό τιμολόγιο και όχι βιομηχανικό δηλαδή τρεις φορές ακριβότερο ρεύμα παρά ότι έχουν ενεργοβόρες εγκαταστάσεις και χωρίς να επιδοτηθούν όπως οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Σήμερα επικαλούνται αυτή τη διαχειριστική ανεπάρκεια που οι ίδιοι δημιούργησαν για να προχωρήσουν ακόμα περισσότερο την εμπορευματοποίηση – ιδιωτικοποίηση του νερού, με τις συγχωνεύσεις, διατηρώντας τον δήθεν δημόσιο χαρακτήρα τους αλλά αποκρύπτοντας ότι η εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών περνά και από τους λεγόμενους δημόσιους οργανισμούς, μέσω ΣΔΙΤ, μέσω συμβάσεων παραχώρησης κλπ.

Αυτό επιφυλάσσουν και την άρδευση, έτσι θα διαχειριστούν τα μεγάλα έργα όπως το φράγμα Κελεφίνας όταν κάποια στιγμή αυτό τελειώσει ουσιαστικά όλα αυτά θα παραχωρηθούν μέσω ΣΔΙΤ από τον ενιαίο φορέα σε ιδιωτικούς ομίλους που θα βγάζουν τεράστια κέρδη ενώ ο αγρότης και το λαϊκό νοικοκυριό θα το πληρώνει όλο και πιο ακριβά και πάλι θα το στερείται αν δεν έχει να το πληρώσει.

 -----

Έτσι ακριβώς γίνεται στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης η διαχείριση του νερού. Αυτό το αναντικατάστατο και ζωτικής σημασίας κοινωνικό αγαθό, μπαίνει στη ζυγαριά του “κόστους-οφέλους”, με κριτήριο το κέρδος όπως και κάθε άλλη ανάγκη του λαού.

Υπόλογες γι’ αυτή την κατάσταση είναι όλες οι κυβερνήσεις γιατί η μία μετά την άλλη, προώθησαν τις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τις κατευθύνσεις της Κοινοτικής Οδηγίας για το νερό. Μιλάμε για την Κοινοτική Οδηγία - πλαίσιο για το Νερό (2000/60/ΕΚ) της ΕΕ, που αναθεωρήθηκε πρόσφατα, το 2023, η οποία και έχει διαμορφώσει το πλαίσιο εμπορευματοποίησης της διαχείρισης του νερού. Η οδηγία αυτή θέτει ως προτεραιότητα τον περιορισμό της ζήτησης αντί τη μεγιστοποίηση της προσφοράς και επέβαλε στα κράτη-μέλη την “ανάκτηση κόστους”! Δηλαδή, “πλήρωνε εσύ λαέ πάλι”!

Επίσης, στρατηγική της ΕΕ για την “απελευθέρωση των αγορών”, που υλοποιείται από όλες τις μέχρι σήμερα αστικές κυβερνήσεις, είναι ο απαράδεκτος νόμος της κυβέρνησης της ΝΔ για τη μετατροπή της ΡΑΕ σε “Ρυθμιστική Αρχή Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων”, που επιταχύνει την εμπορευματοποίηση – ιδιωτικοποίηση των δημόσιων και δημοτικών εταιρειών ύδρευσης, το οποίο να θυμίσουμε ήταν και προαπαιτούμενο του ταμείου ανάκαμψης.

Όλα τα αστικά κόμματα σήμερα αλλά και οι δυνάμεις τους σε περιφέρειες και δήμους μέσα από μια κάλπικη αντιπαράθεση που δεν αφορά τον πυρήνα της πολιτικής αλλά το μίγμα διαχείρισης, μέσα από διάφορες κουβέντες περί δήθεν υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα του νερού, της μη ιδιωτικοποίησης κλπ, προσπαθούν από τη μια βγάλουν λάδι την πολιτική που δεν το λογαριάζει ως κοινωνικό αγαθό απαραίτητο για την ζωή αλλά ως εμπόρευμα και από την άλλη να κρύψουν την πραγματική τους ταύτιση με το πυρήνα αυτής της πολιτικής.

Η μόνη ρεαλιστική πρόταση σήμερα είναι η πρόταση του ΚΚΕ.

Όσο προχωρά η πολιτική της πράσινης μετάβασης που περιλαμβάνει και την εμπορευματοποίηση - ιδιωτικοποίηση του νερού, όσο προχωρά η εφαρμογή της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, όσο εντείνεται η επίθεση στο λαϊκό εισόδημα, κανένα τεχνικό έργο δεν πρόκειται να αντιστρέψει την επιδείνωση της κατάστασης του λαού. Ακόμα και αν υλοποιηθεί, θα το χρυσοπληρώσει ο λαός και θα ωφεληθούν ελάχιστα από το αποτέλεσμά του οι φτωχοί και μεσαίοι αγρότες.

Στο πλαίσιο των δεσμευτικών οδηγιών της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, καμιά αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να διασφαλίσει μια φιλολαϊκή διαχείριση του νερού, μια ουσιαστική ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

 ----

Για εμάς η διαχείριση του νερού προς όφελος του λαού προϋποθέτει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης.

Με κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και εργατικό έλεγχο. Απαιτεί εργατική εξουσία, σοσιαλισμό.

Μόνο στο έδαφος της σοσιαλιστικής οικονομίας όπου η γη, οι υδάτινοι πόροι, τα δάση, τα εργοστάσια επεξεργασίας νερού, τα δίκτυα ύδρευσης και άρδευσης η υποδομή αποχέτευσης και επεξεργασίας λυμάτων, οι υδροηλεκτρικοί σταθμοί θα αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία , ο επιστημονικός κεντρικός  σχεδιασμός θα μπορεί να προβλέπει και να ικανοποιεί το σύνολο των λαϊκών αναγκών και στο συγκεκριμένο τομέα.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας Διαχείρισης του Νερού σε συνεργασία με άλλους αρμόδιους κρατικούς φορείς, θα μπορεί να κατοχυρώνει το νερό ως κοινωνικό αγαθό και όχι ως εμπόρευμα.

Θα μπορεί να διασφαλίζει τη συνδυασμένη ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών, αφού θα έχει ξεριζωθεί ο ανταγωνισμός των χρήσεων και της αξιοποίησης του νερού με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος και θα αξιοποιεί το τεράστιο πλεονέκτημα του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού της κοινωνικοποιημένης παραγωγής. θα υλοποιεί ολοκληρωμένη πολιτική διαχείρισης του νερού με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία.

Αυτό το δρόμο προβάλλουμε πολιτικά στην εργατική τάξη, στις λαϊκές δυνάμεις τη νεολαία, φωτίζοντας ότι συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν απαλλαγούμε από τις αλυσίδες του καπιταλιστικού κέρδους και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στην οικονομία.

Για να έχει ο αγώνας συνέχεια, διάρκεια και νικηφόρα προοπτική, πρέπει ο λαός να προτάξει την απαίτηση να ικανοποιηθεί το σύνολο των λαϊκών αναγκών και όχι να επιλέξει το δήθεν "λιγότερο επώδυνο μοντέλο" εμπορευματοποίησης του νερού.

Οι αγώνες αυτοί να συνδέονται με την πάλη για το ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης που προτείνει το ΚΚΕ.

Σε αυτήν την κατεύθυνση προτάσσουμε ριζοσπαστικούς στόχους πάλης και διεκδικούμε αποφασιστικά και άμεσα:

-- Φτηνό, ελεγμένο, ποιοτικό νερό για το λαό, με άμεση μείωση των τιμολογίων κατά 30% σε ανέργους, χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους.

-- Πλήρη σταθερή εργασία για το σύνολο των εργαζομένων στον κλάδο.

-- Κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου εφαρμογής της κοινοτικής Οδηγίας για το νερό και της σχετικής επιχειρηματικής δραστηριότητας.

-- Αποκλειστικά κρατική, ολοκληρωμένη διαχείριση των υδατικών πόρων, στο σύνολο της κάθε υδρολογικής λεκάνης,  που θα αφορά την έρευνα, την προστασία, τον εμπλουτισμό, τη διασφάλιση επάρκειας και την αξιοποίησή τους κατά υδατικό διαμέρισμα.

-- Άμεση υλοποίηση αναγκαίων τεχνικών έργων εξασφάλισης επάρκειας και ορθολογικής διαχείρισης του νερού χωρίς ΣΔΙΤ, συμβάσεις παραχώρησης και ολοκληρωμένη διαχείριση και προστασία δασών και δασικών εκτάσεων αποκλειστικά απ' το κράτος.

Ως ΚΚΕ μπαίνουμε μπροστά και διαθέτουμε όλες μας τις δυνάμεις για να δυναμώσουν οι λαϊκοί αγώνες. Για να οργανώσει ο λαός την αντεπίθεσή του απέναντι στα παράσιτα της κοινωνικής εκμετάλλευσης, την αστική τάξη, τους μονοπωλιακούς ομίλους, τις κυβερνήσεις τους, το κράτος και την εξουσία τους, που ευθύνονται και για τα προβλήματα της διαχείρισης των υδάτων.

Αγώνας μαζί με το ΚΚΕ.

Για μια ζωή που αξίζει σε μας και τα παιδιά μας.»

Στη συνέχεια ακολούθησε συζήτηση, καθώς και παρεμβάσεις από το κοινό.

Ο Γιώργος Πουλοκέφαλος, πρώην Περιφερειακός Σύμβουλος Πελοποννήσου, αναφέρθηκε "στην σημασία που έχουν για την περιοχή τα μικρά ανασχετικά φράγματα, τα οποία μπορούν να λειτουργήσουν και για τη συλλογή νερού από τους χειμμάρους που  χάνεται στην θάλασσα αλλά και ως αντιπλημμυρικά έργα σε μια περιοχή που στο παρελθόν έχει δοκιμαστεί από τέτοια φαινόμενα.

Τέτοια έργα όμως απουσιάζουν γιατί δεν είναι στις προτεραιότητες των κυβερνήσεων, περιφερειακών και τοπικών αρχών. Αντίθετα προκρίνουν έργα κοστοβόρα που στην πράξη δεν τελειώνουν ποτέ, καθώς και την λύση των γεωτρήσεων οι οποίες τα τελευταία χρόνια έχουν "στερέψει" τον υδροφόρο ορίζοντα από την ανεξέλεγκτη λειτουργία τους".

Ο Δημήτρης Αναστασάκος, πρώην Δημοτικός Σύμβουλος Ανατολικής Μάνης με την Λαϊκή Συσπείρωση αναφέρθηκε "στο έντονο πρόβλημα της περιοχής όσο αφορά την έλλειψη νερού σε ύδρευση και άρδευση, πολλές είναι οι γεωτρήσεις που έχουν στερέψει και αντλούν από όλο και μεγαλύτερο βάθος, ενώ τόνισε την ανυπαρξία αντιπλημμυρικών - αντιδιαβρωτικών έργων στην περιοχή, σε ένα Δήμο που δοκιμάστηκε πριν δύο χρόνια από καταστροφικές πυρκαγιές και μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει καμία ουσιαστική παρέμβαση. Αναφέρθηκε επίσης στο νερό των βιολογικών καθαρισμών που αυτή τη στιγμή πάει χαμένο και δεν χρησιμοποιείται αφού υπάρχει αυτή η δυνατότητα".

Τον λόγο στη συνέχεια πήραν και άλλοι κάτοικοι της περιοχής οι οποίοι περιέγραψαν την ζοφερή κατάσταση στην περιοχή σε ύδρευση και άρδευση καθώς και τις επιπτώσεις στο περιβάλλον από την αθρόα εγκατάσταση ανεμογεννητριών και αιολικών πάρκων, που μεταξύ άλλων έχουν επιπτώσεις και στον υδροφόρο ορίζοντα. Αναφέρθηκαν επίσης και στις επιπτώσεις στο Περιβάλλον και τους υδροφόρους της περιοχής, από την λειτουργία των σκουπιδοεργοστασίων της ΤΕΡΝΑ, όπως για παράδειγμα ο σταθμός στη Σκάλα Λακωνίας, η λειτουργία του οποίου έχει προκαλέσει την δικαιολογημένη αντίδραση των κατοίκων της περιοχής.  Επίσης εκφράστηκε ο έντονος προβληματισμός για την νέα επένδυση με το Μεταλλείο στους Μολάους και τις επιπτώσεις που θα έχει στην ευρύτερη περιοχή όσο αφορά το περιβάλλον και την μόλυνση του νερού.

Τέλος τονίστηκε η ανάγκη για μαζική δράση και κινητοποίηση του λαού  ώστε να διεκδικηθούν λύσεις, απέναντι στα οξυμένα προβλήματα, για να μην πούμε το "νερό νεράκι", καθώς και η ανάγκη της οργάνωσης  για την επιτυχία της μεγάλης Πανεργατικής Απεργίας στις 20 Νοέμβρη.