Αξιότιμοι κ. Υπουργοί,

με τον πρόσφατο Ν 5092/2024 ο νομοθέτης επιχειρεί να ρυθμίσει τα θέματα της χρήσης αιγιαλού. Ωστόσο, όπως προκύπτει από το κείμενο του νόμου και τις διαδικασίες που θεσπίζει, δεν λαμβάνει υπόψη του την πραγματική κατάσταση που ήδη από πολλών δεκαετιών επικρατεί σε μεγάλο μέρος της επικράτειας, δημιουργώντας σοβαρότατα προβλήματα επιβίωσης σε πολίτες και επιχειρήσεις.

Συγκεκριμένα, σε πολλές περιοχές της χώρας, μεταξύ των οποίων και ανήκουσες στον Δήμο Ανατολικής Μάνης (π.χ. Λιμένι, Οίτυλο), υφίστανται έργα υποδομής που έχουν πραγματοποιηθεί προ πολλών δεκαετιών από την Τοπική Αυτοδιοίκηση (Κοινότητα, Δήμος, Νομαρχία), τα οποία ατυχώς έχουν κριθεί από την Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου ως παράνομα. Πρόκειται κυρίως για δρόμους και στηθαία στήριξης αυτών που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι περιοχών, κυρίως μικρών οικισμών, για την ασφαλή μετακίνησή τους από και προς κατοικίες και αγροκτήματά τους.

Επίσης υφίστανται, για διάστημα που σε πολλές περιπτώσεις υπερβαίνει τον έναν αιώνα, οικοδομήματα (κατοικίες ή καταστήματα) που έχουν κτισθεί δίπλα στη θάλασσα και σε ορισμένες περιπτώσεις επί των βράχων της ακτής. 

Τα μεν έργα της Αυτοδιοίκησης έχουν υλοποιηθεί στο πλαίσιο μακράς διοικητικής πρακτικής και φανερής διοικητικής δράσης, με αποτέλεσμα οι πολίτες – κάτοικοι των περιοχών που αφορούν, να μην όφειλαν να αμφιβάλλουν για τη νομιμότητά τους. Τα δε ιδιωτικά οικοδομήματα στηρίζονται σε εμπράγματα δικαιώματα που ανάγονται σε διαδοχή γενεών και νόμιμες διαδικασίες του ιδιωτικού δικαίου.

Η παραπάνω κατάσταση, αποτελεί το πλαίσιο της καθημερινής ζωής των κατοίκων των εν λόγω περιοχών και για πολλούς από αυτούς αποκλειστική πηγή του βιοπορισμού τους, καθώς σε πάρα πολλές περιπτώσεις στα αναφερόμενα παραθαλάσσια οικοδομήματα στεγάζονται οικογενειακές επιχειρήσεις εστίασης, οι οποίες έχουν συσταθεί και λειτουργούν επί δεκαετίες, χρησιμοποιώντας έως σήμερα τμήμα του αιγιαλού, καθώς δεν υφίσταται άλλος διαθέσιμος χώρος για την ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων. Πρόκειται για επιχειρήσεις που συμβάλλουν στην τουριστική κίνηση των περιοχών, απασχολούν προσωπικό και στηρίζουν την λακωνική οικονομία.

Το νέο νομοθετικό πλαίσιο θέτει μόνιμη απειλή για άρση της άδειας λειτουργίας των εν λόγω επιχειρήσεων, θέτοντας πάνω από τους ιδιοκτήτες τους τη «δαμόκλειο σπάθη» διοικητικών προστίμων και δικαστικών διαδικασιών.

Ζητούμε την επανεξέταση του πλαισίου και ζητούμε να δοθεί, τουλάχιστον στις εξαιρετικές περιπτώσεις μικρών οικισμών όπως της λακωνικής Μάνης, το δικαίωμα σε επιχειρήσεις να χρησιμοποιούν τμήμα του αιγιαλού, έως την επίλυση του ευρύτερου θέματος της νομιμότητας των ανωτέρω έργων υποδομής. 

Ζητούμε επίσης την εκ νέου χάραξη της γραμμής αιγιαλού, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι στους μικρούς οικισμούς της λακωνικής Μάνης τα περισσότερα οικοδομήματα κατασκευάσθηκαν προ αιώνων, αποτελώντας τελικά και τμήμα του πολιτιστικού περιβάλλοντος, της ιστορίας και της ιδιαιτερότητας της μανιάτικης γης.