Έναν ξεχωριστό φόρο τιμής, στα 79 χρόνια από τη σφαγή της οικογένειας Πέτρουλα στις 20 Γενάρη του 1946 στην περιοχή της Μονής Τσίγκου στα Πετρουλιάνικα της Μάνης, απέδωσε το ΚΣ της ΚΝΕ, με εκδήλωσή την Κυριακή.

Στον χώρο, όπου συντελέστηκε ένα από τα στυγερότερα εγκλήματα της περιόδου της «λευκής τρομοκρατίας» 1945-46 του αστικού κράτους και των «παρακρατικών» του οργανώσεων κατά ολόκληρης οικογένειας που είχε μέλη της στο ΚΚΕ (Σωτήρης Πέτρουλας κ.α.), άλλων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, συναντήθηκαν παλαιότερες, με νεότερες γενιές κομμουνιστών και αγωνιστών όπως και απόγονοι της οικογένειας.

Από την πρώτη στιγμή, ξεχώρισε η παρουσία της Δήμητρας Πέτρουλα, που έζησε πολύ μικρό κοριτσάκι τα γεγονότα, όταν ομάδα περίπου 60 Χιτών που λυμαίνονταν την ευρύτερη περιοχή, σκότωσαν μόνο σε μια μέρα, εννιά μέλη της οικογένειάς της στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά.

Η ίδια με το που κατέφθασε στο χώρο, σημείωσε: «Αφήστε με τώρα, είμαι σε καλά και σίγουρα χέρια των συντρόφων της ΚΝΕ και του ΚΚΕ». Η συγκίνηση, όπως ήταν φυσικό, ήταν πολύ μεγάλη για αυτό το ξεχωριστό «αντάμωμα» νέων και παλαιότερων γενεών. Επίσης, για το συμβολισμό της εκδήλωσης, που πραγματοποιήθηκε σε ένα ξεχωριστής, ομορφιάς τοπίο, όπου συντελέστηκε μια αγριότητα, που δεν τη χωρά νους, βγαλμένη από τα πιο κτηνώδη μυαλά, με σφαγή ακόμη και εγκύου που την ξεκοίλιασαν επί τόπου, γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο «Που είναι η μάνα σου μωρή;».

Ήταν σαν να ζωντάνευσαν οι μνήμες, οι λέξεις, σαν ν' άρχιζε ξανά η ιστορία, ραγίζοντας ακόμη και τις πέτρες, με μια ταυτόχρονα υπόσχεση, ότι η θυσία της οικογένειας Πέτρουλα, οι νεκροί της, όπως και οι χιλιάδες κομμουνιστές, αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, του ΔΣΕ, όλων όσοι έδωσαν και τη ζωή τους, βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν για να τερματίσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν πήγε χαμένη, θα δικαιωθεί μέσα από την δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, των κομμουνιστών, όλων όσοι συμπορεύονται μαζί τους.

Στα χέρια της ΚΝΕ να συνεχίζει...

Στα Πετρουλιάνικα, που σήμερα υπάρχει μνημείο, έγινε και η πρώτη αναφορά έγινε στις θυσίες συνολικά της οικογένειας από το 1943 επί κατοχής, μέχρι τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα, στις 27 Ιουλίου 1965.

Χαιρετισμό, εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ έκανε ο Ανδρέας Πούλος, γραμματέας του Συμβουλίου Περιοχής Πελοποννήσου, σημειώνοντας, μεταξύ άλλων: «Τιμάμε όσους εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν, κατέθεσαν ολόκληρη τη ζωή τους για να ξημερώσει ένα καλύτερο μέλλον για τις νέες γενιές. Εμπνεόμαστε, διδασκόμαστε, συνεχίζουμε την πάλη για να δικαιωθεί η θυσία τους, για να νικήσει στο τέλος ο λαός».

«Δεν κράτησαν ούτε τον άγραφο νόμο της Μάνης να σέβονται γυναίκες και παιδιά», σημείωσε η Δήμητρα Πέτρουλα, αναφερόμενη στα γεγονότα και στην πρώτη στην Ελλάδα ομαδική σφαγή της περιόδου της λεγόμενης «λευκής τρομοκρατίας», προσθέτοντας: «Εγώ δεν ξεχνώ και αφήνω αυτή τη σκέψη στα «χέρια» της ΚΝΕ, γιατί ξέρω ότι δεν θα ξεχάσει, θα συνεχίζει να θυμάται».  Τόνισε επιπλέον, ότι και η οικογένειά της «πλήρωσε» το γεγονός ότι ο πατέρας της ήταν μέλος του ΚΚΕ, του ΕΛΑΣ, και αυτό δεν του συγχωρέθηκε ποτέ απ' όλους τους παρακρατικούς-φασίστες-συμμορίτες που τον κυνηγούσαν.

Ακολούθησε κατάθεση στεφάνων εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, από τον Νίκο Κουτουμάνο, μέλος της και Γραμματέα της ΕΠ Πελοποννήσου. Εκ μέρους της ΚΝΕ από τον Αντώνη Κωσταδήμα, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της και εκ μέρους της οικογένειας Πέτρουλα, από τη Δήμητρα Πέτρουλα.  

Η εκδήλωση στο χώρο, έκλεισε με προσκλητήριο νεκρών για τους δολοφονηθέντες της ομαδικής σφαγής, Γιώργο Πέτρουλα, Παναγιώτα σύζυγο Γιώργου Πέτρουλα, Μαριγούλα το γένος Κουφάκου σύζυγο Σωτήρη Πέτρουλα, Χριστοφίλη και Καλιόπη κόρες του Σωτήρη Πέτρουλα, Πανιώρα σύζυγο του Μιχάλη Πέτρουλα και Ξανθίππη σύζυγο του Αντώνη Πέτρουλα.

Χωριά γνωστά, απ' τα ονόματα των ηρώων τους!

Στο κλειστό Γυμναστήριο Αρεόπολης, χαιρέτησε η Εύα Μαυρόγιαννη, γραμματέας του ΤΣ Λακωνίας της ΚΝΕ. «Πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε με αυτές τις ιστορίες, παραξενευτήκαμε από την αγριότητα απέναντι στους ανθρώπους, δακρύσαμε για τους νεκρούς του λαού και της νεολαίας», τόνισε, προσθέτοντας: «Πολλοί γνωρίζουν τα χωριά μας από τους ήρωες που κατάγονται από εκεί και όχι από τα ονόματα των χωρών. Για πολλούς από εμάς, αυτό που πυροδότησε την απόφαση να γίνουμε μέλη της ΚΝΕ, ήταν αυτές οι ιστορίες. Για όλους μας είναι κουράγιο, κάθε μέρα, στους αγώνες που δίνουμε καθημερινά».

Τιμή σε όλους πορεύτηκαν στη ζωή με ψηλά το κεφάλι!

«Η συγκίνησή μας είναι ακόμα μεγαλύτερη γιατί είναι μαζί μας η συντρόφισσα Δήμητρα Πέτρουλα, που η ιστορία της οικογένειάς της, αποτελεί το ζωντανό νήμα που συνδέει όλες τις γενιές της υπέρ εκατοντάχρονης ιστορίας μας», ανέφερε εισαγωγικά στην κεντρική ομιλία ο Νίκος Κουτουμάνος, προσθέτοντας:

«Τιμώντας την προσφορά της οικογένειας Πέτρουλα, τιμάμε όλους αυτούς που έπεσαν στις μάχες, που φυλακίστηκαν, εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν, διώχθηκαν... αλλά πορεύτηκαν στη ζωή τους με ψηλά το κεφάλι, χωρίς να συμβιβαστούν και να λυγίσουν.

Αυτή η εκδήλωση, ανοίγει ένα ολόκληρο κύκλο, εκδηλώσεων και δράσεων που θα πραγματοποιήσει η ΚΟ Πελοποννήσου για την περίοδο της «Λευκής Τρομοκρατίας» -που τόσο βαριά πλήρωσε η Πελοπόννησος, περίοδος που ξεκινάει από την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, το Φλεβάρη του 1945, και φτάνει μέχρι την έναρξη του εμφυλίου πολέμου το Μάρτη του 1946. Μια περίοδος, που εγκλήματα σαν αυτό που σήμερα αναφερόμαστε, ήταν στην ημερήσια διάταξη, εγκλήματα οργανωμένα από το αστικό κράτος που δεν ανέχτηκε τον εργαζόμενο λαό όρθιο και απελευθερωτή, που δεν έχασε ούτε δευτερόλεπτο από την προετοιμασία του, ώστε να υπερασπιστει την εξουσία του κεφαλαίου».

Στάθηκε στα γεγονότα μετά τον απαράδεκτο συμβιβασμό της συμφωνίας της Βάρκιζας, την επίθεση που εξαπέλυσε το αστικό κράτος κατά του λαού και της πρωτοπορίας του του ΚΚΕ, το αστικό κράτος, χωρίς να χάνει χρόνο, αλλά και στο βαρύ «φόρο» αίματος που έδωσε ο Μοριάς από σειρά αιμοσταγείς συμμορίες που βαρύνονταν με πλήθος εγκλημάτων.

Επεσήμανε και την ηρωική στάση της Κομματικής Οργάνωσης Λακωνίας τη συγκεκριμένη περίοδο ήταν η μόνη στην Πελοπόννησο που όχι μόνο άντεξε, αλλά και κατάφερε να διατηρήσει τις Οργανώσεις που αναπτύσσοντας επιθετική τακτική, καταφέρνοντας όχι μόνο να διατηρήσει τις θέσεις της, αλλά και να μετατρέψει τις ολιγομελείς ομάδες των καταδιωκόμενων αγωνιστών, που είχαν καταφύγει στον Πάρνωνα και στον Ταΰγετο, στην πορεία, στο ΔΣΕ Πελοποννήσου, σημειώνοντας πως κανένας από τους επικεφαλής της, ηρωικούς κομμουνιστές, Βαγγέλη Ρογκάκο (γραμματέας) και μέλη της Μήτσο Κοττή, Λυκούργο Γιαννούκο, Νίκο Λάτση, Αθηνά Μπενέκου, Χριστόφορο Κώνστα, Γιώργη Παπαδόπουλο, Χρήστο Κακούρο, Βαγγέλη Πετρακάκο, Ανδρέα Καβαλλιεράκη, και Κοσμά Αναστασόπουλο, δεν επέζησε.

«Με αισιοδοξία ότι θα ανταποκριθούμε

ακόμα καλύτερα στις απαιτήσεις των καιρών»

«Γι' αυτό μαζί με τους Πετρουλέους, τιμάμε όλους τους αγωνιστές,  τους μαχητές της ένδοξης 3ης Μεραρχίας, του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ,  που έκαναν τους εκμεταλλευτές - βασανιστές και τους διώκτες του λαού να χάσουν τον ύπνο τους.

Εμπνεόμαστε και διδασκόμαστε από το παράδειγμά τους. Η προσφορά τους συγκαταλέγεται στον ηρωισμό των αλύγιστων της ταξικής πάλης, που εμπνεύστηκαν από τα μεγάλα ιδανικά του ΚΚΕ, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Έχουμε ινδάλματα και αγωνιστικά παραδείγματα που αποτελούν μεγάλα εφόδια, πολύτιμη κληρονομιά για τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, τους εργαζόμενους, τους λαϊκούς ανθρώπους, τις νέες και τους νέους που βαδίζουν σήμερα τον δρόμο του αγώνα.

Κληρονομιά που διαπαιδαγωγεί, και μας δείχνει το δρόμο ιδιαίτερα τώρα που μπροστά μας έρχεται μια νέα περίοδος που πρέπει να αναλάβουμε μεγάλες ευθύνες και να διαδραματίσουμε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πάλη του λαού», υπογράμμισε και με αναφορά στο σήμερα κατέληξε:

«Προχωράμε στις νέες μάχες με αισιοδοξία ότι θα ανταποκριθούμε ακόμα καλύτερα στις απαιτήσεις των καιρών. Δεν υποτιμούμε τις δυσκολίες, τον αρνητικό συσχετισμό. Γνωρίζουμε ότι ο ταξικός αντίπαλος έχει πολλούς μηχανισμούς και μέσα, εναντίον μας. Αυτά είναι γνωστά, δεν μας αποθαρρύνουν. Έχουμε αποδείξει ότι μπορούμε, από μάχη σε μάχη, να γινόμαστε πιο ικανοί και πιο δυνατοί. Έχουμε ακλόνητη εμπιστοσύνη στη δύναμη της σύγχρονης εργατικής τάξης και του λαού μας. Η εμπιστοσύνη βασίζεται στη στέρεη γνώση που μας δίνει η επιστημονική θεωρία μας, η μελέτη της Ιστορίας μας και η σημερινή πείρα των αγώνων.

Είμαστε σίγουροι ότι αυτό θα αποδειχτεί περίτρανα καθώς όλο και πιο επιτακτικά μεγαλώνει η ανάγκη να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και η εργατική τάξη να ανοίξει με τη δική της εξουσία τον δρόμο στο μέλλον. Και τότε θα φανεί το πόσο ρεαλιστικός, αναγκαίος, μα και όμορφος είναι αυτός ο δρόμος του σοσιαλισμού. Ότι η νέα έφοδος στον ουρανό θα είναι πιο εκρηκτική, πιο ορμητική και νικηφόρα από τις προηγούμενες. Η καθημερινή επίμονη δουλειά και δράση είναι που θα μας πάει μακριά.

Ορκιζόμαστε λοιπόν στο αίμα που εδώ στη Μάνη και στο Μοριά χύθηκε άφθονο, σ' αυτό τον τόπο που έδωσε τα καλύτερα παιδιά του, ότι ο αγώνας τους θα δικαιωθεί!».  

Αυτό αποτυπώθηκε και στα λόγια της Γεωργίας Ιάρχου, μαθήτριας μέλους της ΚΝΕ, που μιλώντας για τη συγκίνηση που ένιωσε υπογράμμισε: «Έχει σημασία να μαθαίνουμε και μέσα από τέτοιες δράσεις, να ερχόμαστε σε επαφή με γεγονότα, να αναπτύσσουμε την κριτική μας σκέψη. Και η ιστορία αυτών των γεγονότων δείχνει, ότι αυτό το σύστημα που ζούμε σήμερα, δεν φτιάχνει προς το καλύτερο, γεννά προβλήματα, πρέπει να ανατραπεί».

Νωρίτερα, εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ απονεμήθηκε στη Δήμητρα Πέτρουλα, αναμνηστική πλακέτα εμπνευσμένη από την εκδήλωση, που ολοκληρώθηκε με το «επέσατε θύματα» στα πλαίσια μουσικού – αφηγηματικού αφιερώματος με κείμενα που αφορούν στην ιστορία της οικογένειας Πέτρουλα και αντάρτικα τραγούδια της Πελοποννήσου, από την πολιτιστική ομάδα της ΚΝΕ και τους σ. Δημήτρη Ζήβα (κιθάρα, φωνή), Αγαθή Κούτρα (φωνή), Θανάση Γκινοσάτη (πνευστά) και Δανάη Γοργομάτη (απαγγελία).

Στις εκδηλώσεις το «παρών» έδωσε και ο Παναγιώτης Παπαγεωργόπουλος, μέλος της ΚΕΟΕ της ΚΕ του ΚΚΕ.