Πρόσφατες έρευνες έχουν αρχίσει να αμφισβητούν την παραδοσιακή αντίληψη ότι η νόσος Αλτσχάιμερ είναι αποκλειστικά μια νόσος του εγκεφάλου. Για δεκαετίες, οι επιστήμονες επικεντρώνονταν στη συσσώρευση πρωτεϊνών, όπως το βήτα-αμυλοειδές, που σχηματίζουν πλάκες στον εγκέφαλο, θεωρώντας τις ως την κύρια αιτία της νόσου. Ωστόσο, μια νέα θεωρία που κερδίζει έδαφος υποστηρίζει ότι η Αλτσχάιμερ μπορεί να είναι περισσότερο μια διαταραχή του ανοσοποιητικού συστήματος εντός του εγκεφάλου, παρά μια απλή εγκεφαλική πάθηση. Αυτή η στροφή στην επιστημονική σκέψη ανοίγει νέους δρόμους για την κατανόηση και θεραπεία της νόσου.

Ερευνητές από το Krembil Brain Institute στο Τορόντο προτείνουν ότι το βήτα-αμυλοειδές, αντί να είναι μια επιβλαβής πρωτεΐνη, αποτελεί φυσιολογικό μέρος του ανοσοποιητικού συστήματος του εγκεφάλου. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, η πρωτεΐνη αυτή ενεργοποιείται για να προστατεύσει τον εγκέφαλο από τραύματα ή βακτήρια. Όμως, λόγω ομοιοτήτων μεταξύ των μεμβρανών των βακτηρίων και των εγκεφαλικών κυττάρων, το βήτα-αμυλοειδές αδυνατεί να τα ξεχωρίσει, επιτιθέμενο κατά λάθος στα ίδια τα κύτταρα που πρέπει να προστατεύσει. Αυτή η «αυτοάνοση» αντίδραση οδηγεί σε σταδιακή απώλεια εγκεφαλικής λειτουργίας, που καταλήγει στην άνοια.

Η εστίαση στη μείωση των αμυλοειδών πλακών έχει κυριαρχήσει στις προσπάθειες θεραπείας της Αλτσχάιμερ, αλλά τα αποτελέσματα παραμένουν απογοητευτικά. Φάρμακα όπως το aducanumab, που στοχεύουν το βήτα-αμυλοειδές, έχουν εγκριθεί παρά τις αμφιλεγόμενες ενδείξεις αποτελεσματικότητας, ενώ πολλές κλινικές δοκιμές έχουν αποτύχει. Η νέα θεωρία εξηγεί αυτή την αποτυχία: αν το Αλτσχάιμερ είναι αυτοάνοση νόσος, οι παραδοσιακές θεραπείες για νευροεκφυλιστικές παθήσεις μπορεί να μην αρκούν. Αντιθέτως, η ρύθμιση του ανοσοποιητικού συστήματος του εγκεφάλου ίσως προσφέρει πιο ελπιδοφόρες λύσεις.

Πέρα από την αυτοάνοση θεωρία, άλλες υποθέσεις έχουν αρχίσει να εμφανίζονται. Μερικοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι το Αλτσχάιμερ μπορεί να συνδέεται με δυσλειτουργία των μιτοχονδρίων, των «εργοστασίων ενέργειας» των κυττάρων, ενώ άλλοι την αποδίδουν σε λοιμώξεις, όπως από βακτήρια του στόματος. Υπάρχουν επίσης θεωρίες που εστιάζουν στον μη φυσιολογικό μεταβολισμό μετάλλων, όπως ο ψευδάργυρος ή ο χαλκός, στον εγκέφαλο. Αυτή η ποικιλία απόψεων υπογραμμίζει την πολυπλοκότητα της νόσου και την ανάγκη για μια πιο ολιστική προσέγγιση στην έρευνα και θεραπεία.

Η αναγνώριση του Αλτσχάιμερ ως πιθανής διαταραχής του ανοσοποιητικού συστήματος φέρνει νέα ελπίδα, αλλά και προκλήσεις. Οι ερευνητές καλούνται να εξετάσουν εναλλακτικά μονοπάτια θεραπείας, πέρα από τις υπάρχουσες στρατηγικές, ενώ η συνεργασία μεταξύ διαφορετικών επιστημονικών κλάδων γίνεται επιτακτική. Με περισσότερα από 50 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως να πάσχουν από άνοια, η κατανόηση της πραγματικής φύσης της Αλτσχάιμερ είναι κρίσιμη. Είτε πρόκειται για αυτοάνοση πάθηση είτε για κάτι άλλο, κάθε νέα ανακάλυψη μας φέρνει πιο κοντά στην εύρεση αποτελεσματικών θεραπειών για αυτή την καταστροφική νόσο.

Πηγή: https://unboxholics.com/