ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ όσο κι αν προσπαθούν να είναι...

Αν αυτό θέλουμε, τότε, μάλλον είμαστε διαβρωμένοι κι εμείς, Διότι ο στόχος δεν είναι να γίνεις μια ΙΔΙΑ κυβέρνηση με του Μητσοτάκη, αλλά μια διαφορετική κυβέρνηση, δημοκρατική, κοινωνική και δίκαιη, που δεν κουβαλάει αρρώστια, και τα κομματικά βαρίδια.

Τα τσιτάτα, από αριστερά και δεξιά, συνήθως κουράζουν. Συνήθως επίσης δεν αποτυπώνουν το κλίμα της σύγχρονης εποχής, με όρους επικαιρότητας. Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις (κατά τον γράφοντα πάντα). “Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος παλεύει για να γεννηθεί, ζούμε στην εποχή των τεράτων” έγραφε ο Γκράμσι, πριν από έναν αιώνα χοντρικά και είναι πραγματικά να αναρωτιέται κανείς: Τι αναπαραστάσεις μπορεί να γεννήσει στο μυαλό αυτή η φράση για τη σημερινή Ελλάδα;

Αφήνοντας κατά μέρος το δεύτερο μέρος περί τεράτων, μπορούμε να πούμε πράγματι, ίσως με μία δόση υπερβολής, ότι ο παλιός κόσμος στην Ελλάδα πεθαίνει. Για την ακρίβεια, γερνάει. Η τρίτη ελληνική δημοκρατία θα γίνει 50 ετών τον προσεχή Ιούλιο και προφανώς κουβαλά όλα τα μειονεκτήματα ενός μεσήλικα για τον οποίο πια είναι μεσημέρι προς απόγευμα (λογίζοντας τη ζωή ως ένα 24ώρο). Η ελληνική δημοκρατία γερνάει επίσης άσχημα, αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα υγείας ως οργανισμός και τα αντισώματά της για πολλούς λόγους δεν δουλεύουν με ότι αυτό συνεπάγεται.

Από την άλλη είναι “το νέο που παλεύει να γεννηθεί”. Υπάρχει; Το βλέπουμε γύρω μας; Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι θετική. Παλεύει πράγματι να γεννηθεί κάτι νέο αλλά οι εγκυμοσύνες είναι πολλές και όχι μία. Βασικός στόχος όμως είναι να μην καταλήξουμε σε τερατογενέσεις και το νέο που θα γεννηθεί να είναι πράγματι τέτοιο και όχι μία φθηνή απομίμηση του παλιού που απλώς θα αναπαράγει τα προβλήματα του παρελθόντος σε άλλη ιστορική βάση.

Τα…γεννητούρια να συμβάλλουν στην ανανέωση ή ακόμα

καλύτερα, αναγέννηση της ελληνικής δημοκρατίας.

Το πιο ελπιδοφόρο; Να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους το πολιτικό επίδικο πρώτης και άμεσης προτεραιότητας μαζί με την κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία. Ένα πράγμα, αυτά τα δυο στοιχεία, αδιάλυτα, σαν ανθρώπινο σώμα.

Το δεύτερο πιο ελπιδοφόρο; Να αποφασιστούν όλα εκείνα τα θεσμικά και νομοθετικά μέτρα που θα εξασφαλίζουν την πεμπτουσία της δημοκρατίας.

Ήρθε η ώρα το νέο που παλεύει να γεννηθεί “να βάλει την ατζέντα”, ή, τουλάχιστον, να μην παρασύρεται συνεχώς στην ατζέντα του αντιπάλου. Μιλώντας με ποδοσφαιρικούς όρους, η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση.

Η ασφάλεια είναι προοδευτικό αίτημα σε καιρούς μαζικής επισφάλειας. Και ας μην το φοβάται αυτό το Κίνημα Δημοκρατίας. 

Μία μαζική επισφάλεια μάς απειλεί πλέον από παντού. Διψάμε για ασφάλεια. Κλιματική, οικονομική, θεσμική ακόμα και έμφυλη. Έτσι η πολιτική του Κινήματος Δημοκρατίας πρέπει να  ενσωματώσει τα αιτήματα της κοινωνικής πλειοψηφίας  καθώς διαμορφώνει το πρόγραμμα του.

Η επιδίωξη μίας δημοκρατικής αναγέννησης δεν μπορεί να προκύψει μέσα από την “εφαρμογή φραντσάιζ του πρωθυπουργικού μοντέλου στα κόμματα της αντιπολίτευσης”. Μ’ άλλα λόγια το νέο δεν θα γεννηθεί αν μιμηθούμε τον αρχηγισμό και το διευθυντικό αυταρχισμό του Μητσοτάκη. Χρειαζόμαστε ένα νέο μοντέλο και ένα νέο πολιτικό υπόδειγμα που δεν θα μυρηκάζει τον αντίπαλο αλλά θα υπηρετεί αξίες και θα βάζει μετρήσιμους στόχους.

Ακούγονται δύσκολα αυτά τα πράγματα, μη υλοποιήσιμα ίσως; Το ακριβώς αντίθετο, θα σημείωνα. Πρόκειται για τις ζωές μας, τις δικές μας και των αγαπημένων μας. Πρόκειται για το μέλλον μας, το κοντινό, όχι το απώτερο, Πρόκειται για τη δημοκρατία, τη χαμένη ποιότητά της και τα θεσμικά της αντίβαρα που, μέσα σ’ ένα κυνικό περιβάλλον, δεν μπορούν να δουλέψουν πια.

Πρέπει  ν’ αρχίσουν ζυμώσεις από τις οποίες πράγματι μπορεί να προκύψει το νέο. Νωρίς ακόμα να το προσδιορίσουμε όσο προς τα χαρακτηριστικά του αλλά ένα σημαντικό, πρώτο βήμα έχει σίγουρα γίνει. Οψόμεθα λοιπόν…

Παναγιώτης Κουμουνδούρος