Η συνεχής τοξικότητα στα σχόλια – Όταν ο λόγος χάνει την αξία του

Γράφει ο Λάμπρος Λαμπρόπουλος 

Η εποχή των κοινωνικών δικτύων έφερε μια νέα μορφή «ελευθερίας»: την ελευθερία της έκφρασης.

Όμως αυτή η ελευθερία, χωρίς όρια, παιδεία και σεβασμό, μετατράπηκε για πολλούς σε όπλο επιθετικότητας.

Κάτω από κάθε ανάρτηση, άρθρο ή είδηση, σχηματίζεται πλέον ένας μικρόκοσμος γεμάτος ένταση, ειρωνεία και τοξικότητα.

Κι έτσι, αντί για διάλογο, έχουμε εκρήξεις.

Αντί για σκέψη, έχουμε θυμό.

Αντί για επιχειρήματα, έχουμε χαρακτηρισμούς.

 Για μερικούς η τοξικότητα  είναι καθημερινή «συνήθεια»

Δεν είναι πια μεμονωμένο φαινόμενο.

Έγινε συνήθεια ,  σχεδόν «αποδεκτή» συμπεριφορά.

Οι τοξικοί  σχολιάζουν με οργή, απαντούν χωρίς σκέψη, καταδικάζουν χωρίς γνώση.

Και το πιο ανησυχητικό;

Πολλοί το κάνουν απλώς για να ακουστούν, να προκαλέσουν, να τραβήξουν προσοχή και είναι άτομα που έχουν απεριόριστο χρόνο να ασχολούνται με το τι είπε ο ένας και ο άλλος. 

Το αποτέλεσμα είναι μια δημόσια σφαίρα γεμάτη θόρυβο.

Κανείς δεν ακούει κανέναν, όλοι φωνάζουν, και μέσα σε αυτή την ένταση, η αλήθεια χάνεται.

Η ουσία μιας είδησης, ενός άρθρου, ενός γεγονότος, πνίγεται μέσα σε κύματα σχολίων που δεν προσφέρουν τίποτα παρά μόνο φθορά.

 Οι άσχημες συνέπειες στην κοινωνία είναι τεράστιες , αλλά και στο μέλλον θα είναι πολύ μεγαλύτερες.

Η συνεχής τοξικότητα στα σχόλια δεν μένει ψηφιακή· περνά πλέον στην πραγματική ζωή.

Δημιουργεί ένα κλίμα καχυποψίας, διχασμού και αρνητισμού.

Αντί να χτίζουμε γέφυρες, υψώνουμε τείχη.

Ο δημόσιος λόγος φτωχαίνει, η δημοκρατία τραυματίζεται, και η κοινωνική συνοχή διαλύεται.

Αυτή η συμπεριφορά καλλιεργεί μια κουλτούρα απαξίωσης ...

ό,τι δεν μας αρέσει, το καταστρέφουμε με λόγια και όχι με επιχειρήματα και προτάσεις. 

Όποιος έχει άλλη γνώμη, γίνεται «στόχος» του τοξικού, ο οποίος πάντα έχει την άποψη ότι είναι αλάνθαστος.

Ακόμη και άνθρωποι που προσφέρουν, διστάζουν η ακόμα και φοβούνται πλέον να μιλήσουν δημόσια, να απαντήσουν στη τοξικότητα γιατί γνωρίζουν ότι τα σχόλια τους θα είναι σκληρά και ενδεχομένως να πέσουν στο επίπεδο τους.

 Η ευθύνη όλων μας είναι ότι η λύση δεν βρίσκεται στη φίμωση ή στη λογοκρισία... βρίσκεται στη συνειδητοποίηση.

Στην καλλιέργεια παιδείας, σεβασμού και αυτοσυγκράτησης.

Η ελευθερία του λόγου είναι ιερή ... αλλά χωρίς σεβασμό, γίνεται ασέβεια.

Κάθε φορά που γράφει ένα σχόλιο ο τοξικός, έχει επιλογή ...

ΟΧΙ να προσθέσει κάτι ΑΛΛΑ να πληγώνει κάποιον.

Ακόμη και στο θετικό σχόλιο του, από πίσω κρύβεται η ειρωνεία ή θα το χρησιμοποιήσει στο μέλλον ότι εγώ... είδατε, είπα και καλά λόγια. 

Να δώσουμε λοιπόν τροφή για σκέψη ή να αφήσουμε μια τοξική φράση που δεν βοηθά κανέναν.

Ας μην ξεχνάμε πως οι λέξεις μένουν.

Και κάθε τοξικό σχόλιο είναι ένα σημάδι στη συλλογική μας επικοινωνία.

Αν θέλουμε μια καλύτερη κοινωνία, πρέπει να ξεκινήσουμε από το πιο απλό σημείο ... τον τρόπο που μιλάμε ο ένας στον άλλον.

Η τοξικότητα δεν θα εξαφανιστεί από τη μια μέρα στην άλλη.

Αλλά μπορεί να μειωθεί, αν καθένας από εμάς αναλάβει την ευθύνη του λόγου του.

Αν μάθουμε να διαφωνούμε χωρίς να προσβάλλουμε και να σχολιάζουμε χωρίς να καταστρέφουμε.

Γιατί, στο τέλος, ο τρόπος που σχολιάζουμε δείχνει το επίπεδο του πολιτισμού μας.

Και μια κοινωνία με πολιτισμό δεν χτίζεται με φωνές , χτίζεται με λόγια που έχουν ψυχή, σεβασμό και ουσία. 

Πολλές φορές όμως βλέπουμε οτι ο τοξικός σχολιαστής , ο παντογνώστης όλων , ο αλάνθαστος ξερόλας , καταλαβαίνει μόνο όταν κατέβεις στο επίπεδο του .

Πρέπει όμως ή όχι;

Την απάντηση ας την βρει ο καθένας μόνος του. 

 Η αληθινή δύναμη του λόγου δεν είναι να πληγώνει, αλλά να φωτίζει.