Ανάλογα με την ηλικία τους, τα παιδιά περνούν διάφορες φάσεις. Αν έχετε γιο στην εφηβεία σίγουρα έχετε περάσει τη φάση «Μη με ακουμπάς!» και «Κλείνομαι στο δωμάτιό μου και δεν μιλάω σε άνθρωπο». Kακά τα ψέματα, η εφηβεία δεν ήταν, ούτε θα γίνει ποτέ εύκολη περίοδος για κανέναν γονιό…

Όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, σε εκείνη τη φάση τα παιδιά μας δεν μας… πολυσυμπαθούν! Γίνονται επιθετικά και απότομα και μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε ο χειρότερός τους εχθρός.

Καταλαβαίνουμε (από πρώτο χέρι!) την πίκρα σας, αλλά θα θέλαμε να σας διαβεβαιώσουμε ότι ακόμα και τότε χρειάζονται την κατανόηση, την καθοδήγησή και την στοργή μας. Κι αν δεν το πιστεύετε, ίσως αυτό το γράμμα σας κάνει να αλλάξετε γνώμη.

«Γεια σου μαμά.

Καιρό έχουμε να τα πούμε. Είμαι ακόμα θυμωμένος με αυτό που έγινε τις προάλλες και όσο και αν ένιωσα άσχημα που σου φώναξα, δεν μου έχουν περάσει ακόμα τα νεύρα. Γι’ αυτό και προτιμώ να σου γράψω αυτό το γράμμα παρά να σου μιλήσω… Δεν θέλω να τσακωθούμε ξανά.

Μαμά, νιώθω ότι δεν με καταλαβαίνεις καθόλου πια…

Μου λες ότι με αγαπάς και ότι είσαι δίπλα μου, αλλά εγώ νιώθω μόνος μου.

Μου ζητάς να σου μιλήσω, αλλά όταν το κάνω νιώθω ότι δεν με ακούς.

Είναι αλήθεια. Μερικές φορές η συμπεριφορά μου είναι αλλοπρόσαλλη και δεν ξέρω τι θέλω. Τη μια στιγμή νιώθω χαρά και την αμέσως επόμενη, απέραντη λύπη.

Υπάρχουν μέρες που νιώθω πολύ σίγουρος για τον εαυτό μου και βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι αρέσω σε όλα τα κορίτσια της τάξης μου και άλλες που νιώθω το πιο άσχημο και αξιολύπητο αγόρι στον κόσμο.

Νευριάζω όταν μου λες το ίδιο πράγμα 100 φορές. Μου φέρεσαι σαν να είμαι μωρό ενώ δεν είμαι.

Φαίνεται όμως να το ξεχνάς, όπως τις προάλλες… Που ήρθες στο σχολείο να δεις τους καθηγητές και με το που με είδες με αγκάλιασες! Μπροστά σε όλους και όλες!

Είναι δυνατόν ρε μαμά; Λες και είχες να με δεις χρόνια!

Ξέρεις για πόσες ώρες ανέχτηκα το δούλεμα των φίλων μου;

Και μετά… τσακωθήκαμε. Σου φώναξα και ένιωσα ακόμα πιο άσχημα, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι το έχεις καταλάβει. Νομίζεις ότι σε μισώ ή ότι έχω κάποιο πρόβλημα μαζί σου. Κάνεις λάθος μαμά!

Μαμά, σε αγαπώ πάρα πολύ και θέλω την αγκαλιά σου, αλλά όχι μπροστά στους φίλους μου. Δεν είναι ανάγκη να ξέρει ο κόσμος πόση αδυναμία σου έχω.

Θέλω να μιλάμε και να κάνουμε παρέα, απλά κάποια πράγματα νιώθω περίεργα να τα συζητήσω μαζί σου.

Δεν θέλω να σου λέω ψέματα για το πού βγαίνω, αλλά όταν αντιδράς μόνο με φωνές είναι σαν να μην έχω άλλη επιλογή.

Κάποτε ήσουν πιο ήρεμη και γλυκιά. Τι συνέβη; Σε έχω ανάγκη. Κάθε σου κουβέντα, κάθε σου βλέμμα, κάθε σου χάδι, μετράει για μένα. Είσαι η σταθερά μου. Βοήθησέ με να βρω τον δρόμο μου.

Καθοδήγησέ με. Πώς θα με καταλάβεις, αν δεν με καταλάβω πρώτα εγώ.

Μείνε δίπλα μου και αν σου φωνάξω ξανά, προσπάθησε να με συγχωρέσεις. Δεν το θέλω. Δεν το κάνω επίτηδες.

Μαμά, σε έχω ανάγκη, αλλά μεγάλωσα και θέλω να με καταλάβεις.

Με αγάπη,

Ο γιος σου.

Υ.Γ. Συγγνώμη που σου φώναξα…

Πάμε μια βόλτα στο πάρκο οι δυο μας το απόγευμα»