Πριν ένα χρόνο συνέβη στη χώρα μας, ένα τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα. 2 τρένα συγκρούστηκαν μετωπικά με αποτέλεσμα 57 ζωές να χαθούν και 85 άνθρωποι να τραυματιστούν. Στο άκουσμα της είδησης η ανάσα μας κόπηκε, το συναίσθημά μας πάγωσε. 

Τα πόδια μας έτρεμαν, η καρδιά μας σκίρτησε, έπειτα ο φόβος, η απόγνωση, η θλίψη, ο τρόμος η αγωνία μας κατέκλυσε. ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

57 οικογένειες θρηνούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Για  57 οικογένειες ο χρόνος σταμάτησε στις 28/2/2023 και ώρα 23:21. Γιατί όμως σταμάτησε ο χρόνος εκεί και κόλλησε σε αυτή την ώρα το ρολόι; Αφού τα υπόλοιπα μέλη των οικογενειών τους  συνεχίζουν να ζουν κανονικά. 

Φυσικά μα πώς ζουν;  Ποιος σας είπε ότι μπορεί να ζει κάποιος και πώς ζει έχοντας χάσει το παιδί του,  τον γονέα του, τον παππού του, την γιαγιά του, τον αδερφό/η του, τον θείο/α του, φίλο/η του, τον/ την  σύντροφο του, τον μαθητή/τρια του κλπ. Δεν μπορείς να ζήσεις πλέον, όπως θα ήθελες έχοντας στερηθεί και βιώσει τέτοια απώλεια με τόσο άδικο τρόπο. 

Ξεκινάς μια καθημερινότητα απλά για να πεις ότι υπάρχεις και πρέπει να σταθείς δίπλα στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, μα δεν είναι το ίδιο πια, η απώλεια δεν σε αφήνει ίδιο πια, σε αλλάζει σε τρώει και σου φέρνει στο μυαλό όλη την ώρα εκείνο το καταραμένο ρολόι που γράφει 23:21…..Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, οι τύψεις σε κυνηγούν, οι σκέψεις δεν σε αφήνουν να ηρεμήσεις.. «Πήγαινε με το τρένο παιδί μου είναι πιο ασφαλές»….. 

Ένα γιατί, ποιος φταίει, και έναν μεγάλο αγώνα δικαίωσης ζητούν αυτές οι οικογένειες, για να μπορέσουν όχι απλά να ζήσουν ποτέ δεν θα ξανά είναι η ζωή τους ίδια, μπορεί η πληγή να κλείνει, μα  η ουλή θα μείνει,  αλλά γιατί το χρωστάνε στα αγαπημένα τους πρόσωπα, το χρωστάνε σε αυτές τις ψυχές που ζητούν δικαίωση και αναρωτιούνται γιατί κόπηκε το νήμα της ζωή τους έτσι άδικα; 

 Γιατί τους στέρησαν το δικαίωμα τους να ζουν; Γιατί τους στέρησαν το δικαίωμα να βλέπουν τον ήλιο, να αγναντεύουν την θάλασσα, τα βουνά, τα δάση, να απολαμβάνουν τις όμορφες στιγμές της ζωής,  το καλό φαγητό, το θέατρο, τη μουσική, την φωτογραφία, την άθληση, την μόρφωση, την παιδεία, την αγάπη, την αλληλεγγύη, την οικογένεια; Ήταν τελικά μοιραίο, ήταν τυχαίο, ήταν ανθρώπινο λάθος , ήταν απουσία συστημάτων ασφαλείας, ήταν ελλείψεις σε προσωπικό ρύθμισης της κυκλοφορίας, ήταν πολιτικό σφάλμα;  Ήταν συγκερασμός όλων αυτών; Tι ήταν τέλος πάντων και πότε αυτές οι ψυχές και οι οικογένειες θα πάρουν τις απαντήσεις τους;

Τέλος, σκέφτομαι εμείς οι υπόλοιποι, οι οποίοι θα μπορούσαμε να είμαστε επιβάτες αυτού του τρένου ή άνθρωποι που έχουμε χάσει κάποιο δικό μας αγαπημένο πρόσωπο μέσα σε αυτό το τρένο, τί  θα κάναμε στη θέση αυτών των οικογενειών; 

Tα Τέμπη δεν είναι μακριά από εμάς, είναι μόνο χιλιομετρική η διαφορά μας, ας μην κοροϊδευόμαστε μας αφορά όλους σαν κοινωνία πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι. Μπορεί να έρχονται κι άλλα τέτοιου είδους Τέμπη, ας ευαισθητοποιηθούμε όλοι και ας τα αποτρέψουμε….

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ/ΑΠΟΔΟΣΗ: 

NΙΚΟΛΕΤΤΑ ΠΑΙΝΕΣΗ

Ψυχολόγος MSc.

Φωτογραφία: @je_men_fous_art