Δεν περίμενα να σε χάσω τόσο γρήγορα. Αλλά πάντα γρήγορος ήσουν!

Βιαστηκες να με αφησεις, αλλά μάλλον αυτός ο κόσμος ηταν πολύ μικρός για εσένα Μπαμπά! Εσυ ποτέ δεν ξεχώρισες τους ανθρώπους, μαύρος, λευκός, κίτρινος, Έλληνας, Αλβανός, Βούλγαρος, πλούσιος, φτωχός… για εσένα ήταν όλοι απλά άνθρωποι! Βοηθούσες όλους όσους σε χρειαζόταν, κι ας μην τους ηξερες. Πάλευες για το χωριό αυτό, ήθελες να το αναβαθμίσεις με όποιον τρόπο μπορούσες. Έβαζες πάντα τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα.

“ Εσένα έχω μόνο, για εσένα παλεύω, δεν με νοιάζει τίποτα άλλο!”

“Το τραβάω το πόδι από το γκάζι γιατί σκέφτομαι ότι είσαι εσυ πίσω και με περιμένεις ”

Μου το είχες πει. “ έλα να κάνουμε έναν τελευταίο αγώνα μαζί” αλλά που να ήξερες; Που να ήξερες πως δεν θα ήταν αυτός ο τελευταίος μας αγώνας; Που να ήξερες πως δεν ήταν αυτή η τελευταία μας ειδική διαδρομή; Μόνο που αυτή την φορά θα είσαι εσυ ο συνοδηγός μου. Αυτή τη φορά θα μου φωνάζεις εσύ “ΠΑΤΑ ΠΑΤΑ ΠΑΤΑ” για να προχωρήσω. ΕΣΥ θα μου δίνεις δύναμη να προχωρήσω μπροστά και να τερματίσω αυτόν τον αγώνα.

Τον αγώνα της δικαίωσης σου μπαμπά μου! Γιατί σου το υποσχέθηκα, θα σε δικαιώσω! Εσυ απλα φώναζε μου να “ΠΑΤΑΩ”. Όλα τα αλλά άφησε τα πάνω μου! Ξέρεις ποσό δυνατή είμαι, πάντα έλεγες ότι είμαι μαγκάκι και τώρα ήρθε η ώρα να το αποδείξω!

Καλό ταξίδι μπαμπά μου, ξεκουράσου!