Ένας καταξιωμένος ιατρός-ογκολόγος κι ένας άριστος νομομαθής κάνουν τις σχετικές επιστημονικές παρεμβάσεις τους

  Η δήλωση του τ. υποψήφιου βουλευτή και καθηγητή Ιατρικής Σπύρου Πνευματικού περί καρκινοπαθών τελευταίου σταδίου, που προκάλεσε την διαγραφή του από τη ΝΔ, σημείωσε αντιδράσεις σε μέρος του νομικού και ιατρικού κόσμου. Πολλά ειπώθηκαν και αρκετά γράφτηκαν. Στο πλαίσιο των αντιδράσεων, ο Τ/Π δημοσιεύσει σήμερα τις παρεμβάσεις δύο επιστημόνων.

Αφ’ ενός ο δικηγόρος (ΔΣΑ) Νίκος Καραβέλος και αφ’ ετέρου ο δρ. ογκολόγος και διευθυντής της Ά Ογκολογικής Κλινικής του ‘’Αγίου Σάββα’’ Αλέξανδρος Αρδαβάνης.

Ο… άγνωστος Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας

Ο Νίκος Καραβέλος, γράφει:

Δεν το πιστεύουμε. Απλώς ο κ. Σπύρος Πνευματικός είναι σαφής, ειλικρινής, έως ολίγον κυνικός! Με λίγα λόγια ικανός να λέει λόγια χωρίς να ντρέπεται. Όχι δεν είναι ωμός, αλλά “σύγχρονος γιατρός”, ήτοι ρεαλιστής, καθώς η ιατρική σήμερον, κατά πώς φαίνεται, δεν λειτουργεί για τον άνθρωπο, αλλά για την οικονομία της υγείας. Προφανώς ο κύριος αυτός, με τόση προσφορά στον άνθρωπο, δεν προλαβαίνει να ανοίξει βιβλίο, ιδίως κώδικες, όπως τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας, όπως αποτυπώθηκε στον ν. 3418/05, όπως αυτός συμπληρώθηκε με το άρθρο 338, ν. 4512/18.

Επειδή, λοιπόν, ο κ. Πνευματικός, δεν διαβάζει, γι’ αυτό έρριψε τα ακόλουθα ιατρικά πτύελα:

«Πρέπει να δούμε την αξιολόγηση των πράξεων. Πόσες απ’ αυτές τις πράξεις που κάνουμε κάθε μέρα χρειάζονται; Δηλαδή ένα κόστος τεραστίων διαστάσεων μπορεί να γίνει αν περιορίσουμε μερικά από αυτά τα πράγματα που δεν χρειάζονται να γίνουν. Δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάμε τον άρρωστο αν πάμε και του πούμε ότι “δεν έχει νόημα να κάνουμε αυτό για σας”. Ένας καρκινοπαθής τελικού σταδίου δεν είναι υποχρεωτικό… Δεν θα τα καταφέρει, δεν έχει καλή πρόγνωση, πρέπει κάποια στιγμή να τραβήξουμε μια γραμμή. Γιατί; Γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στα έξοδα που χρειάζονται για την αντιμετώπιση των συνανθρώπων. Υπάρχει ένα σημείο λοιπόν που δεν έχει λόγο να κάνεις κάτι παραπάνω. Βέβαια θα μου πει κάποιος ότι ο καλός Θεός έχει αποφασίσει διαφορετικά. Μα πράγματι, αλήθεια είναι αυτό το πράγμα, αλλά όμως στο τέλος της ημέρας πώς θα γίνει, τι θα γίνει; Ακούγοντάς με κάποιος μπορεί να πει ότι είμαι περίεργος γιατί μιλάω για την ανθρώπινη ζωή. Δεν είμαι, την αγαπάμε την ανθρώπινη ζωή, (σ.σ. σώωπα!) έχουμε αφιερώσει τη ζωή μας σε αυτό το πράγμα, (σ.σ. μα τι λέτε;) αλλά επειδή είναι περατά τα resources και οι δυνατότητες που έχουμε, πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε πώς θα τα χρησιμοποιήσουμε αυτά. Αν είχαμε απεριόριστο αριθμό δυνατοτήτων, θα κάναμε τα πάντα (σ.σ. προς Θεού!) για τους πάντες, από την αρχή μέχρι το τέλος. Έτσι είναι η αλήθεια. Όμως πρέπει να σκεφτούμε ότι υπάρχει όριο κάποια στιγμή, (σσ: ως εδω και μη παρέκει) γιατί δεν έχουμε τη δυνατότητα, δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Ακούγεται λίγο κυνικό -( σ.σ. σώπα καλέ). Δεν είναι κυνικό, είναι ανθρώπινο, γιατί αν η υπηρεσία που παρέχω σήμερα σε κάποιον δεν πρόκειται να του προσφέρει κάτι, την παίρνω από κάποιον άλλο που θα μπορούσε να του σώσει τη ζωή αύριο».

Αυτά είπε μάλλον ως “λαγός” της νέας αρπακτικής αντίληψης για την υγεία. Αυτά κοπάνισε! Δεν ήξερε ο δόλιος όμως τι λέει το έρμο το άρθρο 2 παράγραφοι 3,4 του ανωτέρω ν 3418/05 Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας. Να τι λέει:

«3. Το ιατρικό λειτούργημα ασκείται σύμφωνα με τους γενικά αποδεκτούς και ισχύοντες κανόνες της ιατρικής επιστήμης. Διέπεται από απόλυτο σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους χωρίς διάκριση φύλου, φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, ηλικίας, σεξουαλικού προσανατολισμού, κοινωνικής θέσης ή πολιτικής ιδεολογίας. 4. Ο ιατρός σέβεται την ανθρώπινη ζωή ακόμη και κάτω από απειλή και δεν χρησιμοποιεί τις γνώσεις του ενάντια στις αρχές του ανθρωπισμού…».

Ακούς ωρέ γιατρέ; Αλλά πού να ακούσεις εκεί ψηλά που νομίζεις πως θρονιάστηκες…

Η δίκαιη ανάδυση της δυσπιστίας ή ίσως αυτό ήθελε να πει…

 Ο Αλέξανδρος Αρδαβάνης, γράφει:

Κάποιος συνάδελφος, τον οποίο γνωρίζω και εκτιμώ για την επιστημονική του επάρκεια αλλά και το κλινικό έργο του στο ΕΣΥ, περιέγραψε αρκετά άγαρμπα σε μία πρωινή τηλεοπτική εκπομπή, ένα από τα υπαρκτά διλήμματα της ιατρικής περίθαλψης στις σύγχρονες κοινωνίες που ταλαντεύονται ανάμεσα στις υπερβολικές προσδοκίες από τις εξελίξεις της βιοτεχνολογίας και τη διάσωση του Ανθρωπιστικού Προτάγματος μέσα σε συνθήκες παντοκρατορίας της Αγοράς.

Πιστεύω λοιπόν ότι ο συνάδελφος που -δικαίως- λιθοβολείται αυτές τις ημέρες, ίσως επιχείρησε να πει πως κάποια στιγμή αναδύεται η αναγκαιότητα μετάβασης από την «ειδική» θεραπεία στην «ανακουφιστική» για κάθε πάσχοντα και όχι μόνο για τους ασθενείς με καρκίνο. Ίσως αυτό ήθελε να πει… Εκφραστική ανεπάρκεια; Ελπίζω.

«Δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν έστι γενέσθαι των δεόντων» αποφάνθηκε ο τραυλός ρήτορας της αρχαίας Αθήνας που ξεπέρασε την ανεπάρκειά του αυτή ασκούμενος με χαλίκια στο στόμα -και ως σύσταση για τους σύγχρονους ρητορεύοντες ας μη λογιστεί.

Όμως εγώ σκέφτομαι την επόμενη μέρα· όταν οι ασθενείς και οι οικείοι τους θα με κοιτούν καχύποπτα τη στιγμή που θα εξηγώ την αναγκαιότητα περάσματος στην φάση της ανακουφιστικής φροντίδας -όχι για λόγους διάσωσης πόρων του Συστήματος αλλά για τη διάσωση της όποιας ποιότητας ζωής απομένει στον άρρωστο τελικού σταδίου όποιας αρρώστιας.

Κάθε φορά με την αμφιβολία να με δαγκώνει εσωτερικά -μήπως αν… μήπως κάτι που «αύριο» θα άλλαζε τη θανάσιμη σήμερα ετυμηγορία…

Επειδή η ανακουφιστική φροντίδα μπορεί να ανθίσει μόνο όπου υπάρχουν οι ανάλογες δομές -επιμόνως ανύπαρκτες έως υποτυπώδεις στη χώρα μας. Επειδή ακόμα, στην εποχή μας επιμένει ακάματη η φρεναπάτη της διαρκούς ανόδου του ανθρώπου προς την αθανασία -αθάνατοι ή μήπως απέθαντοι;

Παραμένει η αδυναμία αποδοχής της επισήμανσης από τον ποιητή και γιατρό Μανόλη Αναγνωστάκη του αυτονόητου «το κάθε τι τελειώνει μια μέρα» αλλά και του αινιγματικού «πάντα είναι αργά για κάθε τι». Επειδή, τέλος, την αγωνία της αβεβαιότητας του γιατρού ελάχιστοι μπορούν να ψυχανεμιστούν…

Συμπληρώνω και κλείνω: η θεραπεία κάθε χρονίως πάσχοντος δε μπορεί να σταματά παρά με την τελευταία ανάσα. Κι ακόμα: με γνωστά από χιλιετίες «κίνητρα» οφείλει να αποφασίζει ο Ιπποκρατικός Λειτουργός, με άλλες προτεραιότητες ο ασκών τη Διοίκηση των μονάδων Υγείας -αμφότεροι αναντικατάστατοι αλλά και δυνητικά επικίνδυνοι για τη Δημόσια Υγεία και την Οικονομία. Και συντεχνιακή αλληλεγγύη τα παραπάνω ας μη θεωρηθούν -επειδή ίσως και να είναι