Καθώς βγαίνεις από τη Σπάρτη και στρίβεις αριστερά στα Δαγρέικα , αμέσως μετά το γεφύρι της Μαγουλίτσας, στο δεξί σου χέρι, ακριβώς στη στροφή, χρόνια τώρα, «κρύβονται», πίσω από τις φυλλωσιές, πλάι στο δρόμο, δυο  παλαιές ρυμουλκούμενες καρότσες.

Δυο καρότσες διαφορετικών εποχών και ηλικιών, οι οποίες, «κουρασμένες» απ’ τη δουλειά που τράβηξαν χρόνια και χρόνια, σκαμμένες από τα βάσανα, άραξαν εκεί, διακριτικά, στην άκρη του πολύβουου δρόμου (ποιος ξέρει πότε;) για να ξεκουραστούν για πάντα, ζηλεύοντας τα τροχοφόρα που περνούν μπροστά τους και αναπολώντας τις εποχές της δικής τους δόξας. 

Η μια καρότσα δείχνει γεροντότερη από την άλλη. Τα παραπέτα της είναι από σανίδες που κάποτε ήταν βαμμένες με μπλε και άσπρη λαδομπογιά και στο πάνω μέρος είχε έναν σιδερένιο σκελετό όπου , προφανώς, έμπαινε κάποια τέντα ή μουσαμάς. Το κοτετσόσυρμα με το οποίο είναι επενδυμένα, εσωτερικά, τα παραπέτα, ίσως παραπέμπει σε κάποια περίοδο της ζωής της, που έγινε κοτέτσι.  Στο πλάι της είναι γραμμένα, με καλλιγραφικά αλλά μισοσβησμένα γράμματα, τα στοιχεία της ταυτότητάς της, ο τύπος του οχήματος, το ωφέλιμο φορτίο, το απόβαρο, η έδρα κι ένα τηλέφωνο για κάθε ενδιαφερόμενο τής τότε εποχής:

Ι.Χ.

ΩΦ. (2;;;;)

ΑΠ. (2;;;;)

ΕΔΡΑ: ΜΥΡΤΕΑ

ΤΗΛ . ;1-444

(Τώρα, πώς από την πανέμορφη Μυρτιά Λακωνίας, βρέθηκε, η καρότσα αυτή, αραγμένη στη Σπάρτη, είναι ένα μυστικό που μόνο εκείνη το ξέρει.)

Η άλλη καρότσα, η πιο νέα, είναι εξ ολοκλήρου μεταλλική, κατά τα πρότυπα καρότσας φορτηγού και ανατρεπόμενη. Αυτή δεν έχει πάνω της κάποια στοιχεία ταυτότητας πέραν μιας μικρής όμορφης, ορειχάλκινης, χυτής ταμπελίτσας του εργοστασίου κατασκευής της,  η οποία είναι καρφωμένη πάνω στο σκουριασμένο, πλέον, αμάξωμά της :

ΑΝΑΤΡΟΠΑΙ-ΚΑΣΣΟΝΙΑ

Κ. ΗΣΑΪΑΣ κ ΥΙΟΣ

ΕΝΙΣΧΥΣΕΙΣ-ΕΜΠΟΡΙΚΑΙ ΚΑΡΟΤΣΑΙ

Λ. ΑΘΗΝΩΝ 36-ΤΗΛ. 572-297

ΠΑΡΑΠΛ. (ΒΙΑΜΑΞ)

Δυο παλιές καρότσες, λοιπόν, πλάι στον μεγάλο δρόμο. Σίγουρα έχουν τη συνείδησή τους αναπαυμένη. Το Χρέος τους το ξόφλησαν με το παραπάνω. Χρόνια και χρόνια, με τα ασήκωτα βάρη που αδιαμαρτύρητα κουβάλησαν στους ώμους τους, έζησαν οικογένειες, αλάφρωσαν τη ζωή και τον κόπο των ανθρώπων που τις δούλεψαν, υπηρέτησαν την κοινωνία, σπούδασαν παιδιά και εγγόνια, έστειλαν χαρτζιλίκι στον στρατιώτη, πάντρεψαν κόρες και γιους, μέχρι που ήρθε η ώρα να αποσυρθούν. Μάρτυρες μιας περασμένης ζωής, θα στέκουν, εκεί στην άκρη του δρόμου, για να διηγούνται τις βουβές ιστορίες τους σ’ εκείνους που θέλουν και μπορούν να τις ακούσουν.

Σπάρτη 13-7-2023

Βαγγέλης Μητράκος